— 94 
erkennen, wat he für 'n prächtigen Minsch is, möt man em 
irst neeger kennen kirnen." Marie har sick hoch upricht't, 
ehr' Backen gläuhten un de Ogen blitzten, as stünn de Find 
vor ehr, de ehr den Schatz, den se in ehr Hart inslaten har, 
rowen wull. Un wur se dor stünn, de Zöpp uplöst un de 
golden' Wellen äwer den Nacken un de Bost utbred't, wir se 
so wunnerhübsch, dat de Tanten se ganz verlewt anseeg, in 
de Arm nehm un zärtlich säd: „Mien Kinding, gew de lewe 
Gott, dat sick Mens to Dienen Besten wennt, ahn dat de 
Oellern Di entfrömd't worden." — 
För de grote Sak von dat Badderland wir de oll' Hagen 
nich weniger begeistert, as de jungen Männer, de sick üm de 
Fahn sammelten un Marie handelte ganz in sienen Sinn, 
as se dat golden' Krüz, dat von Johannes Kaiser in de 
Erwartung verleugnet wir, dat se 't denn dragen würd, to 
de Utrüstung von dat Strelitzsche Regiment bistürte. Ehr' 
Mudder äwer, de keen Verständniß har för de Opferfreudigkeit, 
murin de Herzog un sien' Kinner mit goden Bispill vöran- 
gungen, indem dat se ehr ganzes Sülwergeschirr un allen 
Smuck för de Sak hergewen, spuckte Für un Fett, as dat 
schöne Smuckstück, dat ehr Kind 'n grötter' Ansehn har 
gewen künnt, ut den Hus wandern ded. Se fünn dat ok 
unverantwurdlich, dat Fritz Holm mit in den Krieg gähn un 
sien' kranke Mudder torügglaten wull, in den Stillen äwer 
freugte se sick doräwer, künn se doch hoffen, dat, wenn Fritz 
man irst weg wir, Marie sick nich länger strüwen würd, 
Johannes Kaiser de Hand to reken. Un dor ehr' stolzen 
Pläne nich mihr Gefohr lepen, Schiffbruch to erliden, kem 
ok de oll' Fründschaft mit Fritzen sien' Mudder, de lange 
Tid vernahlässigt wir, wedder to ehr Recht un se sprok oft 
bi ehr vör, üm ehr äwer 'n poor Stunnen wegtohelpen. 
Von Fritz sien' Verhältniß to ehr' Dochder würd dorbi keen 
Würd spraken. — 
Fritz kem alle Sünndag Nahmiddag von Nigen-Strelitz, 
wur he de Woch dörch to Pird öwen müßt, räwer un sien