93 
„Natürlich, Mudding, de grote Putz sturt ümmer beter as de 
lütt! Dat vergold'te Krüz ward woll von Jtzig Schmuhl 
sien, den ick in den Sommer mal 'ne schöne Ros schenkt 
heww. Het he doch dormals to mi seggt: „„Werd Se mol 
wieder schenken ebbes Schains."" Nu möt ick em doch irst 
sragen, ob dat ok von em is, ihre ick mi dormit putz, denn 
'n Geschenk von Eenen, de mi nich to Dank verpflicht't is, 
darw ick doch nich annehmen. Nich wohr, Vadding?" 
Un de Vadder, de sien' grote Hurnbrill upsett't har, üm 
de em von Marie stickten Morgenschoh bcögeln to känen, nickte 
dorto, obschonst he ehr' Frag man mit Halme Uhren hürt 
har, wil sien' Gedanken bi Jtzig Schmuhl hängen bläwen 
wiren. Marie ehr Jnfall, dat dat Krüz von Jtziglewen 
kamen sien füll, makte em so väl Spaß, dat he eenmal äwer 
dat anner vör sick hen brummelte: „Is 'ne plitsche Dirn." 
Marie müßt em de Piep stoppen, un wildeß de Mudder 
mit Tanten Stine nah de Spiskamer rutgung, üm vör dat 
Abendbrod to sorgen, gew he ehr den Rath, de beiden Jul- 
klappen glik bi Sid to bringen, wil em schwante, dat golden' 
Krüz würd tom Zankappel warden. 
As se späder mit Stine in ehr' Slapstuw alleen wir, 
nehm se dat Bok von Fritz to Hand, bläderte darin un les 
up de Tanten ehr' Bidden dat letzte Gedicht vör, dat de 
Aewerschrift: „Wihnachten" drog. Un Stine hürte mit 
folgten' Hannen so andächtig to, as wenn se in 'ne Kirch 
wir. „Wo het he dat man lirnt?" frog se un seeg mit 
graten Respekt nah den roden Deckel von dat Bok. 
„Dat lött sick nich lirnen, Tanting," antwurd'te Marie 
mit Stolz. „Dat het he all in sick un in 'ne stille Stun'n 
geiht em dat Hart up, üm so 'ne schönen Gedanken rut to 
laten, as hier to Poppir brächt sünd." 
„Denn möt he doch väl in sick hewwen," mente Stine 
nahdenklich. „Aewer dat man em dat gor nich anmarkt!" ' 
„Wil he sien Hart nich ümmer up de Tung dröggt un 
mit sien' Gawen nicht prahlt, as so väl' Annern. Üm to