- 92 - 
So ward woll ok de Jsdeck, de den Fluß lange Tid in 
Banden Hollen un insnürt het, von de warme Luft un den 
Sünnenschin updäugt, dat he wedder frie sienen Weg furt- 
fetten kann, 'n Segen vor 't Land un 'ne Freud für de 
Minschen. — 
Wenn Näter nich so up sienen Denst paßt un anslagen 
har, denn würden de glücklichen Minschen gor nich hürt 
hewwen, dat twemal vörsichtige Schritte nah dat Hus ran 
kemen, de Dör sachten upmakt un mit den Rop „Julklapp" 
wat up de Däl smäten würd. Beide Packete drögen Marie 
ehren Namen. Ut 'n Barg von Poppir schälte se endlich 'ne 
lütt' Schachtel rut un dorin fünn se 'n wunnerschön' golden' 
Krüz. Woll har mal bi ehr de Wunsch ankloppt, ok so 'n 
Krüz to besitten, as de riken Mäkens in de Stadt drogen, 
— äwer se har den Wunsch nich lud wurden laten, wil se 
müßt, dat ehr' Oellern so 'ne Utgaw nich god maken künnen. 
Nu leg de Erfüllung in ehr' Hand, de Lichterglanz von den 
Bom spegelte sick in dat blanke Gold un de Annern würden 
nich möd, dat schöne Geschenk to bewunnern un den un 
bekannten Gewer to lawen. 
Marie äwer blew still, se müßt ebenso god as de Annern, 
von wem dat Geschenk kem un seeg vörut, dat se dorvon 
nicks as Verdruß hewwen würd. Hastig ret se dat Poppir 
von dat twete Geschenk, 'n lütt' Bok mit roden Jnband un 
de golden Upschrift „Meine Lieder" kem tom Vörschin un 
dat müßt woll dat rechte Geschenk von den Rechten sien, 
denn Marie har kum 'n Blick up de sauber schrämen' Leeder 
smäten, as se niit 'n sihr glücklich' Gesicht wedder as toirst 
in de Stuw rümdanzte. 
Dit Gebohren fünn äwer bi ehr' Mudder, de dat Ge 
schenk nich dat Ansehn wirth hol, so wenig Bifall, dat se 
ganz spitz frog: „Na, Du hängst Di woll dat Bok lewer üm 
den Hals as dat Krüz?" 
Marie wir to glücklich, üm de Sticheli äwel to nehmen 
un gew mit de ehr angeburn' Schelmen lustig torügg: