86 
Näter drünk wildeß mit groten Behagen ut den lütten Sprink 
un led sick dornah to Föten von sienen Herrn, de sick up de 
Rasenbänk fetten ded. 
De oll' Mann nehm irst de Mütz un den Kamm af un 
strek de grisen Hoor in 't Genick, ihre he langsam un 
bedächtig to spreken anfüng: „Heft jo väl' Antipathie gegen 
unsen Fründ, Marie! Bewist, dat Du noch 'n unverstännig' 
Ding büft. — Kinner un de dal eben noch west sünd, känen 
noch nich recht sehn, sinnen Mens, as se sick dat in ehren 
Unverstand denken un wünschen. Möten dorüm de Oellern 
för so 'n Kiekindewelt, as Du büst, sehn un sorgen. — Js 
ok nah beste Jnsicht geschehn un Du seggst nu „„proste 
Mahlzeit!"" — Un wurüm? Wil Du Dankbarkeit un 
Fründschaft för den armen Fritzen mit Dien' unripen Ogen 
för Lew ansühst. Magst em de Dankbarkeit bewahren — 
Undank is 'n häßlich' Ding — äwer de Gedanken an 'ne 
Verfügung mit em sla Di ut den Sinn! — Mieking, säst 
jo toneegst blot glöwen un insehn lirnen, dat de Wahl, de 
wi för Di drapen hewwen, god is. De Lew ward sick 
nahsten von sülwen sinnen, denn Achtung un Lew sünd neeg 
verwandt mit eenanner. — Js männigmal swor dat Amt, 
dat Vadder un Mudder to verwalten hewwen. Hest 't bett 
jitzt uns licht makt, Mieking, mak uns dat nich noch swor!" 
Ut de Red klüng 'ne grote Rührung herut un de makte 
so 'n Jndruck up de Dochder, dat se neeger nah ehren Vadder 
ranrückte un sien' Hand nehm. 
„O, ick weet jo, mien lew' Vadding," säd se un seeg 
em apen in de goden Ogen, „wur god Ji dat mit mi in den 
Sinn hewwt. Aewer is denn dat nödig, dat Ji jitzt all jug 
Sorgen üm mi makt? Darm ick denn bi mien' goden Oellern 
nich so lang bliwen un em nah Gott's Gebot in Lew 
denen, as dat jichtens angeiht? Du sülwst hest mi jo 
eens dat Würd lihrt: de frigen will, möt irst utdenen. 
Ick bün jo noch so jung un verlang noch gor nich nah 
'n anner' Glück."