— 75 — 
verspraken. — Un het de lewe Gott bestimmt, dat ick Di 
nich wedder sehn fall, denn ward dat Andenken an mienen 
braven Sahn mi so lang 'n sründlichen Tröster sien, bett ick 
sülwen afropen un in 'ne beter' Welt mit Di un Dienen 
goden Vadder wedder vereenigt sien ward." 
De Rührung brok trotz ehr' Festigkeit toletzt dörch un se 
wehrte de Thränen nich. Ok Fritz wir dep gerührt un säd 
ünner Sluchzen: „O, Du mien lew' Mudding, dat Opfer, 
wat Du mi bringen wist, is to grot. Mi dücht, ick darw 
dat nich annehmen." 
„Keen Opfer is to grot," antwurd'te de Mudder wedder 
gefat't un ruhig, „un ick darw an mi nich denken, wenn de 
heiligsten Göder, de Ihr un de Frieheit to Frag stahn. — 
Het nich de König seggt: „„Ehrlos kann der Deutsche nicht 
leben!"" un uns' Herzog: „„Wir wollen uns Achtung er 
werben bei den Deutschen, indem ein Jeder von uns mit 
Hingebung thut, was an ihm ist."" Dat is mi ut de Seel 
spraken un ick bün würklich 'n bäten stolz dorup, dat ick unsen 
tapfern Fürsten to de grot' Upgaw, dat Land 'ne glücklich' 
Tokunft to verschaffen, 'n Krieger stellen kann. — So, mien 
Sahn, nu segg dat Allens den Burmeister un denn meld Di 
bi den Oberstleutnant!" 
In de Reeg von den Rathhus drop he up Lening, de 
em de Frag entgegen röp: „Fritz, Du gehst doch mit?" un 
as he dat mit glänzende Ogen bejahen ded, dünn föl se em 
up de apen' Strat üm den Hals un küßte em as 'ne Mudder 
ehr Kind, unbekümmert üm de negirigen un verwunnerten 
Gefickter, de an de Finstern sichtbar würden. Se müßt woll, 
dat in de Stadt dat Lüd gew, de, wenn se dit sehn Haren, 
glöwten, dat se sick mit Fritz verlawt har, obschonst de ehr 
Sühn har sien künnt. Aewer wat srog se in bissen Ogenblick 
nah den Glowen von de ganze Welt nah. Fritz wir ehr 
Päth un nich dat alleen, he wir nu Halm un Halm ehr Sähn 
worden, wil se sick hemlich in de Sorg üm em mit sien' 
Mudder deelt har. Dorvon ahnte he noch nicks un he