- 63 - 
irnstlich üm Marie bemäuht. Ob dat nu wohr orer man 'n 
Gered is, de Pflicht verlangte von mi, nich länger to swigen 
un Se von mien' un Marie ehr' Lew to weeten to dohn. — 
Unkel, nehmen S' mi nich de schöne Hoffnung, dat ick späder, 
wenn ick dörch mienen Flit to ’n indräglich' Amt kamen bün, 
mit S' Ehr' Marie glücklich sien un Se un S' Ehr' lew' 
Fru up dat Oeller as 'n richtigen Sahn plegen darw." 
Fritzen sien' Red, in sihr ruhigen un toletzt indringlichen 
Ton spraken, makte apenbor Jndruck up den ollen Mann, 
äwer se gew em ok väl to denken, denn dat handelte sick üm 
de Tokunft un dat Glück von sien lewst Kind. As Fritz 
sweg, stütt'te he den Kopp up de Hand un bläderte, in Ge 
danken verlurn, in dat Bok von sienen Fründ Valentin rüm, 
dat he all vor Fritz sien Kamen ut dat Glasschapp langt har. 
Endlich dreihte he sick langsam rüm, seeg Fritz, den sien 
Hart vör Erwartung vernehmlich kloppte, mit sien' groten 
Ogen vull in dat Gesicht un säd langsam un bedächtig: 
„Schriwen un Reken känen wi, dat Reden gung jo ok ganz 
god, äwer wat känen wi süß noch? Sünd swore Tiden jitzt, 
warben noch slimmer un wer doran denkt, 'n Husstand to 
grünnen, möt mihr as Lesen un Beden verstahn. Holl 
dorför, dat jedwereen, de von jitzt as frigen will, examnirt 
warden möt, ob he ok weet, wat 'n dücht'gen Kirl to bedüden 
het. Heww ok 'n poor Fragen für Di, Fritz, äwer irst seh 
Di mal an, wat ’n grot' Gelihrter hier in dit Bok schrämen 
het. Seit Di, mien Sühn." Un he drückte Fritzen so kräftig 
up de Schüller, dat he woll orer bett*) sick fetten müßt, 
schöw dat Bok vör em hen un wees em mit den Finger de 
Stellen, de he lesen füll. 
Fritz kennte den ollen Mann un sien snurrig' Wesen to 
god, as dat he sick äwer dit Verlangen noch grots har 
wunnern füllt un he vermoth'te ganz richtig, dat dor 'n woll 
äwerleggten Plan to Grund'n leg. Dorüm les he sihr 
*) wohl oder Übel.