- 61 — 
up 
bs 
te. 
’te 
ot* 
ör 
as 
he 
o- 
rd 
te 
er 
n, 
m 
>it 
:n 
!N 
r. 
ck 
n 
h 
n 
e 
t 
i 
Den Snider ficn Moth wir verzahn un he künn den 
scharpen Blick von den zurnigen ollen Herrn nich verdragen. 
Bi den Rüggtogg geröd sien Beenwark in dat Water un nu 
mermerirte he den Fotbodden up 'ne nüdliche Wis. Wenerlich 
Kröcht he man noch herut: „Wat kann ick denn dorför, dat 
Se so 'n snurrigen Puckel hewwen!" 
Diffe Würd hürte ok de Fru Hagen noch, de rupkamen 
wir, üm sick nah de Ursak von den groten Lärm ümtosehn; 
den Sinn davon verstünn se nich, dat Unheil äwer, dat den 
Snider sien Schirm up de blitzenblank schürten Dälen an- 
richt't har, wir ehr desto verstännlicher un dor dat mit den 
Rock, den ehr Mann den Snider stillschwigens torügg gew, 
ok sien Richtigkeit nich hewwen künn, so mente se as gode 
Ehesru ehren Mann bistahn to möten. Se stemmte de 
Hannen in de Sid un frog: „Meister Krus, glöwen Se denn, 
dat mienen Mann sien Stuw 'n Swinstall iS?" 
De Angriff von den tweten Find bewürkte äwer, dat de 
lütt' Snider den letzten Rest von Moth un Tapferkeit tosamen 
rapte un torügg gew: „Mien' lew' Fru Hagen, dat möten 
Se jo am besten werten." He nehm den verhängnißvullen 
Rock ünner den eenen un den Regenschirm ünner den annern 
Arm un sprüng ut de Dör, de Trepp hendal ut den Hus 
rut un in den Regen rin, de wedder anfüng, lustig dal 
Io pladdern. 
„De Dag led sick god an," brummte Hagen un stoppte 
sick de Piep, de em all oft den Arger verdräwen har. Un 
se ded nu ok wedder ehr' Schülligkeit, wildest he in de Stuw 
hen un her stapfte. 
Bi bisse Kur hürte he nicks dorvon, dat buten vör den 
Hus wat antopatschen kem un up den Flur Stimmen lud 
würden. Dorüm wir he ok sihr verwunnert, as mit Eens 
de Stuwendör upgung un sien Döchding mit 'n rod' Gesicht 
intred. He bröcht sien Beenwark to Ruh un nehm den Kuß, 
den se em ansmeikeln ded, mit väterliche Würd entgegen. Un 
sien' Verwunnerung wüst noch, as se verlegen säd: „Vadding,