- 58 - 
godheeten un freugte sick in den Stillen äwer sien' faste Ent- 
slatenheit un den Moth, mit sien Anliggen den ollen Hagen 
gegenäwer to treden, mit den oft nich god Kirscheneten wir. 
Fritz nehm ungeheeten de Wigelin to Hand, üm sien 
vulles Hart in Tönen sick utspreken to laten un de Mudder 
hürte, den Kopp in den groten Pulsterstohl torügggelehnt, 
andächtig to. Ok ehr' Fründin Lening, de wildeß as 'ne 
Jdelditz*) lising in de Dör gläden wir un sick up 'n Stohl 
neben de Mudder sett't har, fünn grot' Gefallen an de Musik 
un let se up sick würken, obschonst ehr dat swor föl, de Ton 
biller to düden. As Fritz den Bagen wegled, frog Lening 
schelmisch, ob dat 'n Leed von de Maiblom west wir un 
verröd dormit, dat Fritz sien Geheimniß ok all an ehr' Dör 
ankloppt har. 
De Frag bröcht em äwer nich mihr in Verlegenheit un 
de Mudder wir dat sihr lew, dat ehr' Fründin all üm de 
Sak müßt, künn se doch, von den wohren Verholt ünner- 
richt't, mit de Achtung, de se äwerall genöt, de Klatschen 
mit Erfolg entgegentreden, de oft ut 'ne Mück 'n Elefanten 
un ut 'n eensach' un natürlich' Begewwniß 'ne Räuber- 
geschicht makt. Un dat versprok se ok mit tröstliche Würd 
un Handslag. — 
Aewer Nacht har sick 'n schönen warmen Regen instellt 
un de Freud doräwer wir grot, wil de Hitz all to lang an 
hollen un nich blot de Minschen un dat Veh, sönncrn ok 
Allens, wat de lew' Gott in Feld un Wald har wassen laten, 
äwernamen har. Nu künn man achter de verregenten Finster- 
schiben männigeen vergnügt' Gesicht de Wulken togewennt 
sehn un darin düdlich den Wunsch lesen: nu man nich nah- 
laten, man ümmer düller. To 'n goden Döst gehürt 'n 
goden Drunk un dat utgedorrte Feld drog grot' Verlangen 
nah 'n düchdigen Sluck ut unsen Herrgott sien' gröttst' Get- 
kann, de nu ok ehren Inhalt mitleedig äwer dat Land brusen 
*) Eidechse.