— 55 — 
Wenn de Sahn von de Arbeit up de Rathsstuw torügg- 
kihrte, denn les he ümmer in de Ogen von sien' Mudder de 
stumme Frag, ob noch keen' Nahrichten von de grote Armee, 
de to de Tid all midden in Rußland sien müßt, ingahn 
wiren un denn frag he, üm se up anner Gedanken to bringen, 
nah all de lütten hüslichen Dingen un vertellte ehr de 
Neigkeiten, de em ünnerwegs auflagen wiren. Meistendeels 
folgte 'ne längere Utsprak äwer de Geschehnisse, wobi de 
Mudder den Sahn ünnerwees, de Ogen von alle frömden 
Jnflüffe, von Parteinahm un Vörurtheil, Mißgunst un Neid 
rein to Hollen un Allens irst dörch ganz klore Ogen up sien 
Hart afspegeln to laten. 
An 'n Sünnabend Nahmiddag ball nah Johanni set 
Fritz ganz alleen up de Rathsstuw bi de Arbeit un de föl 
em an bissen Dag swor, wil sien' Gedanken abs'lut nich bi 
de Akten uthollen wullen, obschonst he sick sihr tosamen nehm. 
Se flögen ümmer wedder nah de Kalkhost rut, hen to sien' 
Marie un je öfter he de Gedanken up bisse Reis ertappen 
beb, desto truriger würd em to Sinn, wil em sörre dat 
hemliche Verlöwniß man eenmal glückt wir, Marie bi de 
Rasenbänk an den See to drapen un ehr' Mudder, wenn he 
nah de Host rutkem, em ümmer kühler upnehm un de Dochder 
glik furtschickte. Den Abend vörher, as he wedder vergews 
in den Goren bi Stine seten un dorup luert har, Marie 
ehr lew' Gesicht to sehn un sick endlich ganz trurig up den 
Rüggweg malt har, wir se nich wid von den Hus ut dat 
dichte Unnerholt ruttospringen kamen, har sick nah alle Siden 
ümsehn, em de Hand drückt im ilig toflustert, dat he sick 
keen' Sorgen maken füll, wenn em to Uhren kem, dat 'n 
Häwk*) bi ehren Hus rümkreisen ded. Un dornah wir se 
eben so ilig dorvon stürmt. 
Wat har de Fru Hagen denn so gegen em innamen 
un wer wir de Häwk, den dat nah de unschüllig' Duw in de 
') Habicht.