6. 
U u iv e l! e r. 
M^ildeß spännen sick de Dag in den lütten Hus achter 
de Bäk in Ruh nn stille Tofredenheit af. De Mudder ehr' 
Gebresten wiren nicht slimmer worden und den Sahn sien 
hemlich' Lewsglück nehm all ehr Sinnen nn Denken so in 
Anspruch, dat de Red man selten up de groten Welthandel 
un de lütten Begewwnisse in de Stadt kem. Un dat wir sihr 
god, denn de süß so ruhige Kranke geröd ümmer in Zürn 
un 'ne gesährliche Upregung, wenn an den groten Schimp, 
den Napoleon dat arme Dütschland andahn har un an den 
Jammer un dat. Elend, dat mit de franzö'sche Jnquartirung 
nn de Dörchmärsch in dat lütte glückliche Strelitzer Land 
intagen wir, erinnert würd. Se hoffte noch, to erlewen, dat 
Napoleon, de all de ollen Reiche as Kortenhüser ümstött un 
nige wedder upbugt har, endlich sienen Meister sünn un 
Dütschland dat Sklavenjoch afschüddelte, wenn se ok, as all 
de Annern glöwte, dat de minschliche Macht dat nich to Weg 
bringen künn un de lew' Gott sülwen de Hand gegen em 
uphewen un em ut sienen Himmel störten müßt. De grot' 
Komet, de in den Härmst vörher lange Tid an den Hewen 
stahn har, wir jo von Alle für de Rod Hollen worden, de den 
Lännerröwer drangen un an de Ümkihr up sienen Weg 
mahnen ded.