— 49 —
Siro und les vörn den Titel. „Dat is jo die Zeug- und Rüst
kammer der Natur oder des sogenannten Nusei Museorum",
säd he, „un von eenen Valentinns schrämen." Dorup nehm
he ganz drift ut dat Glasspind een von de ollen Böker un
bläderte dorin rüm, bett he 'ne Stell drop, wur von Berg
männlein de Red wir. „Ei der Dausend," mente he un
griente, „dit is allerdings 'ne sonnerbore Geschicht un de het
Herr Christoph Hartwig, Stadt-Spndicus und des Raths
und Bergschuls zu Freiberg Assessor noch anno 1734 verteilt".
In een anner' Bok, dat von Georg Agricola schrämen wir,
fünn he gor wat von Berggeister un he würd ümmer lustiger.
,,'Re nette Gesellschaft, Fru Hagen," rep he un se verföchte
rnittolachen, obschonst ehr gor nich so to Moth wir.
Johannes snückerte wider. „Un dit is woll gar Kramer-
latin! Hüren S' mal: vera virgulae mercurialis relatio,
dat is der wahrhaftige und gründliche Bericht von den
Wünschelruthen von Matthias Miller, Eei Natur. Cultore.
Jena 1684. Aha, nu kamen wi em neeger! Un hier noch
een von desülwig Kolür: M. Theodor! Kirchmeieri Curioser
Tractat von der Wünschelruthe. — Dat sünd jo schöne
Utsichten up 'ne angenehm' Lektür för mi." Dat klüng nich
mihr lustig un de beiden letzten Böker seeg he nich mihr an,
wil he all nog dorvon krägen har.
As Johannes ganz still de Böker wedder in dat Glas
spind rinstellte, frog de Fru Hagen, de so lang vör dat
Finster seien har, kleenlud, wat he dorto seggen ded. He
treckte äwer de Schullern to Höcht, tred wedder an den Disch
ran un les in dat upslagen' Bok so iwrig, dat he gor nich
gewahr würd, dat Fru Hagen sachten ut de Dör gung, mit
de Knütt in de Hand torüggkihrte un ehren Platz vör dat
Finster wedder innehm.
Se schot fast in 'n Klumpen, as he mit Eens upsprüng,
de langen Polkerhoor, de em äwer de Ogen runner gläden
rviren, mit 'n körten Ruck achter de Uhren smet un mit
rullende Ogen ehr torep: „Ick heww't, ick heww't! Dit Bok
4