— 46 —
Marie mit ehr führten. Kum wir de Wagen verswunnen,
so kem Johannes Kaiser, de all so lang erwart't wir, von
de anner' Sid antogahn un dinerte vor Fru Hagen as 'n
Wepstart *). Sien Gesicht wir vuller worden und von de
Sünn brun brennt und he nehm sick in den nigen grauen
Sommerantogg un den mitten Strohhot sihr forsch ut. De
Fru Hagen seeg dat mit Wollgefallen un nödigte em so
sründlich, neeger to kamen, as wir he een' von de vornehmen
Gast, de dor as un to vörsproken. Mit Gewalt drückte se
em in de Staatsstuw up dat rodgeblömte Sofa dal un föchte
für em ut dat Glasspind dat schönnste Deckelglas rut, dat
süß man bi ganz besonner' Gelegenheiten dat Heiligthum
vertaten dürwt. Tanten Stine müßt em dat mit Brunbier
füllen un Johannes Kaiser let sick alle bisse Ihren mit dat
Bewußtsten gefallen, dat se den tokünstigen Swiegersähn -
tokemen. Sihr verdretlich wir für em, dat de Dochder nich
to Hus wir, äwer nu künn he jo, as he sick vörnamen har,
irst de Mudder ganz gewinnen. Un de kem em all up den
Halmen Weg entgegen, indem se em mit dat Fomiliengeheimniß
bekannt makte.
„Se sünd hüt wie geropen kamen, Herr Kaiser," füng
se mit 'n Süszer an. „Dat wir hüt mit unsen Badder
wedder 'n grot' Elend. He et nich, he drünk nich, he gung
nich nah den Kalkaben un nich in den Busch. Würd he nah
wat fragt, denn seeg he nah de Wanduhr, as har he de
Antwurd to gewen un denn brummelte he alle Ogenblick ärgerlich
wat für sick hen, dat as Atomi klüng un dat möten Dierer
sie», de up den Weisdiner Sloßbarg sick uphollen. — Atomi,
wat sünd denn dat für Dierer; Herr Kaiser, Se warben dat
doch weeten!"
Dat wir 'ne eklich' Frag für Johannes, äwer he dürwte
sick doch nich marken laten, dat he dat ok nich müßt un
antwurd'te ahn' lang' Besinnen: „Atomi, dat sünd Stek-
') Bachstelze.