— 36 -
bat so 'ne Verenilla jo de schönnste Festsaal wir. Un denn
müggten se ok man vörlew nehmen mit bat Wenige, wat de
Disch upwisen ded, de entfamtigen Franzosen Haren jo all
bat Veh mitsleppt un se har Mäuh nog hab, de Swins-
kammeraden*) uptodriwen. Nah bisse Vörred höl bat Piepen
brink für sien' Festgewerpflicht, de grote Hauptred to hollen
un he kloppte mit bat Metz, as Rafael em bat vorher wäsen
har, an sien Winglas, äwer so kräftig, bat de Kelch von den
Fot asbrok un de Rodspohn äwer bat schöne Dischlaken lep.
Dit Mallür gew sien' Fru 'n groten Stich in 't Hart un
se künn sick nich enthollen, uttoropen: „Aber Mann, wie
ungeschickt!"
„Mudding, wi hewwen 't jo," mente Piepenbrink ge
müthlich, schenkte sick 'n anner' Glas vull un kloppte wedder,
vorsichtig un leis. As dit Kunststück farig brächt wir, seeg
he sick nah alle Siden um, as de Feldherr, de sien Heer vor
de Slacht munstert — allens mäuschenstill — un nu kein
de Red: „Auf dem Wohle der Gäste" — — wedder 'n
Feldherrnblick ringsum, äwer vull Triumf as nah de wunnen'
Slacht — allens mäuschenstill — keener rührte sick, wil de
Hauptsak nu woll kamen würd. De Redner stünn stur un
stiw dor, seeg vergnügt nah links un rechts un grunzte vör
Wollbehagen — allens mäuschenstill. — Nu grep äwer Rafael,
de sick in den Stillen doste, bat Piepenbrink de em so schön
instudirt' Red vergeten un man blot de Slußwürd spraken
har, em ünner de Arm, stött sien Glas an Hannchen
Piepenbrinks ehr an un rep: „Die Gäste leben hoch und
nochmal hoch und abermal hoch!" Dat hülp, de Gläser
klüngen all an eenanner un Hagen lawte Piepenbrinken
wegen sien' utgetekente Red. De smet sien' Fru noch 'n
Blick to, in den jedwereen de Frag lesen künn: „Wat seggst
Du nu, harst Du mi dat woll totrugt, dat ick mien' Sak
so schön maken würd?" un let sick dünn bedächtig up den
*) Schweinskarbonade.