- 28 — 
Luther's Lewensgeschicht an de Wand. As de Mudder dat 
gewahr würd, versihrte se sick, dat se sick von ehr' Er 
innerungen har henriten laten un flog furtsens 'n lustigen 
Ton an: „Dat ick doch dat Scholmeistern nich laten kann, 
sülwst bi mienen graten Sahn, de all an Frigen denkt!" 
„Mudding," rep Fritz un led ehr de Hand up den 
Mund, äwer se schöw sien' Hand bi Sid. „Mien Sahn, 
wat mötst Du woll von Dien' oll' Mudder denken! Staks 
mi mit Di äwer Dien Glück to freugen, holl ick Di 'ne lütt' 
Vorlesung äwer de Lew un ehr' Kümmernisse; dat is doch all 
recht to marken, dat mien Kopp swack ward. Nimm dat nich 
äwel, Fritzing, un lat uns nu von dat lewe gode Mäken 
spräken, mit dat Dien' Mudder sick in Dien' Lew beeten fall 
un sihr girn deelt." 
„Nich deelen, Mudding," säd Fritz, „mien' Lew bliwwt 
Di unverkört't un Marie ehr kümmt noch dorto, denn Du 
heft jo nu twe Kinner." 
Thränen treden de Mudder in de Ogen, Thränen von 
Freud, de mihr sähen, as düsend Würd. Fritz verstünn ok disse 
Sprak sihr god un tred an dat Finster, üm sien' Mudder, de 
mit sotten’ Härmen bewegt in den Stohl set un in Sinnen 
ganz verlurn wir, nich to stürn. 
Ehr' fründlich' Bidd, vör dat Tobeddgahn noch 'n kleen' 
Leed to spülen, rep em torügg. De Mudder har sienen egen' 
Wunsch erraden un wildeß de Bagen sacht äwer de Saiten 
von sien' Wigelin strek, slot se de Ogen, üm de eenfach' Wis 
beter up sick würken to laten. Wat de Sühn in sien' Leed 
tom Utdruck brächt, verstünn se sihr god, wil he in Denken 
un Fohlen eens mit ehr wir; dat wir sien Hoffen un Bangen, 
sien Sehnen, sien Glück. Un sien Glück wir jo ehr Glück, 
dat ehr dörch keen körperlich' Leeden verkümmert warden künn.