— 26 — 
Fritz fiinn sien' Mudder mit dat Gesangbok in de Hand 
vor; he vertellte ehr, woans he nah dat Maiblomenplücken 
Io 'ne Tass Koffe kamen wir un wat Johann Kaiser as 
Kunzertmeister in de lustig' Gesellschaft angewen un eben mit 
Schmollen in de Stadt upführt har. Dat Tosamentreffen 
mit Marie versweg he äwer. 
Sien' Mudder beduerte den godmöthigen Schmolten nn 
säd: „Jrst verhelpen se em to 'n lütten Spitz un nahsten 
driwen se ehren Jokus mit em in 'ne Wis, dat sien' braw' 
Fru dorünner mit liden un de Burmeister dorvon erfahren 
möt. Den Mann sien' Ihr is de Fru ehr' Ihr un wenn 
de von wen angräpen ward un de Mann swack orer hülplos 
is, denn möt woll de Frn dorsör intreden, mag ehr dat ok 
flicht anstahn nn Spott indragen." 
Fritz sweeg to bisse Würd still un makte sick mit de 
Maiblomen in dat Waterglas to schaffen. Sien' Gedanken 
wiren nah de Host torüggwandert un np sien' irnst' Gesicht 
leg 'ne stille Freud utbred't. 
De Mudder entgung dat nich, äwer se säd nicks un 
töwte gedüllig, denn se har ehren Sahn lihrt, dat Kinner to 
de Oellern Vertrugen hewwen sälen un god dohn, wenn ehr 
Hart bedrückt orer mit Freud füllt is, de Oellern nah binnen 
sehn to laten. 
Fritz wir upstahn un an dat Finster treden, üm nah den 
Mahn to sehn, de all hoch an den Hewen stünn. Un de har 
em woll upmunternd toplinkt, denn mit Eens dreihte he sick 
üm, sett'te sick neben sien' Mudder un nehm ehr' magern 
Hannen. So slot he sien Hart vör ehr up, toirst tägerig un 
mit gepreßte Stimm, ball äwer in strömende Red, wobi he ok 
nich versweeg, wat em sülwen all sör Bedenken kamen wiren. 
De Mudder har mit groten Irnst tohürt un as un to 
mit de Hand äwer sien krns' Hoor sträken. Nah de Bicht 
wir dat eenen Ogenblick ganz still in de Stuw, äwer 
dörch dat apen' Finster klüng ut de Firn dat Leed von 
'ne Nacht'gal.