- 12 - 
den Eekstamm fast un an den Arm häng ehr grot' rund' 
Strohhot, de mit 'n lütten Busch von Maiblomen upputzt 
wir. De langen Zöpp von ehr golden' Hoor wiren nah vorn 
äwer de Schullern gläden un ok vor de Stiern Haren sick een 
poor Strähnen frie makt un Hungen äwer de Klagen Ogen as 
Gardinen vör blanke Finstern. De wiren ehr woll hinnerlich 
bi dat Sehn, denn se strek se mit de frie Hand ut de Ogen 
un dorbi verlür se de Blansirung -- een Upschrie un se 
rutschte von de Burd up de Rasenbänk run. Aewer Fritz 
sien kräftig' Arm füng se to rechter Tid up un se lag an 
sien' Bost. As de warme weeke Back von dat hübsche Mäken, 
an dat he eben noch dacht har, sien' egen' Back berührte, kem 
dat äwer em as 'n Wederstorm, he drückte sien' Lippen up 
ehr' frischen kirschroden Lippen un küßte se lang un dep un 
se slot de Ogen rin küßte em wedder. „Marie, mien' säte 
Maiblom, nu het de Himmel Di an mien' Bost leggt, nu 
gehürst Du mi för sitzt un alle Ewigkeit," flüsterte he ehr to, 
as har he Angst, dat de Böm sien Glück utpludern würden. 
Und Marie sett'te sick neben em, seeg em in de trugen Ogen 
un antwurd'te ebenso: „Mien Fritz, dat heww ick mi jo 
ümmer wünscht; all lang heww ick sohlt, dat ick keenen Annern 
as Di lew hewwen kann." 
Fritz nehm ehr' witteil Hännen un srog: „Js denn dit 
Allens nich blot man 'n Drom, ut den ick ball wedder up- 
waken möt? Marie, hest Du den armen häßlichen Schriwer 
würklich so lew, dat Du noch Johren lang luern wist, bett 
he to Brod kümmt un Di srigen kann?" 
„Du lew' Unband," rep se mit Lachen un gew em 'n 
lütten Klaps up de Hand, „de Schriwer, den sien Nam in 
mien Hart inschräwen steiht, is nich häßlich un nich arm. 
Ne, de is de hübscheste jung' Mann, de in den Land'n to 
sinnen is un arm is he ok nich, denn he is rik an Verstand 
un Gemöth, an Achtung un Lew bi sien' Nebenminschen. 
Süll dat ok noch Johren duern, bett he mit mi vör den 
Altor treden kann, mi ward de Tid nich lang würden."