— 150 —
Arm, nömte se ehr Glückskind un müßt mit eens Fritzen
nich hoch nog in den Himmel to hewen. De Dam äwer
preschte se vull Dankbarkeit de Hannen, dat de Au un
Weh schreeg. —
Lening un Fritz, de 'ne Stund späder nah de Host
rutkemen, würden, as kum de Släden vor de Dör höl, .
von Marie mit 'n glückstrahlend' Gesicht un ok von de
Mudder mit so 'ne uprichtige Fründlichkeit in Empfang
nahmen, dat se de Sorgen, de se sick noch wegen de ehr
Wedderspill makt Haren, fahren laten künnen.
„Dat is jo prächtig, Fritzing, dat Du kümmst un Frölen
Lening mitbringst," säd de Mudder un schöw Marie bi Sid,
üm Fritzen vorsichtig von den Släden to helpen. „Ne bisse
Ihr! Het Di denn ok frorn, mien lew' Sühn? Dat Kind
het all so' lang ut de Gäwelstnw nah Di utkäken." Se let
sick ok nich nehmen, Fritz in dat Hns rin to leigen, sodat
ehren Gottlieb un Marie äwerlaten blew, Lening von den
Släden to hewen.
De Empfang von de Fru Hagen har Fritzen ebenso
äwerrascht as erfreut, Lening äwer 'n Ogenblick ut de
Kuntenanz bröcht, wil ehr' instudirt' Red to bissen Empfang
nich passen ded. As Swester von 'n gelihrten Burmeister
har se äwer doch Geistesgegenwart noch, sick surtsens in de
nige Saklag rintofinnen un von ehr' Red 'n Deel ümto-
arbeiten, sodat se glatt von den Stapel lep, begleit't von de
Mudder ehr Gesluchz. Lening wir knapp mit ehren Andrag
to En'n, dünn nehm de Mudder, ihre de langsam' Badder
sick in Bewegung fetten ded, de Hand von ehr Döchding un
führte se Fritzen to, de dat prächtige Mäken bewegt an sien'
Bost drückte.
„Wenn sien' Mudder doch dat Glück von uns' Kinner ,
noch erlewt har," säd de Fru Hagen mit natte Ogen un !
ümärmelte Lening, von de se indessen mit de Versicherung |
tröfft würd: „Sie ist mit der frohen Zuversicht eingeschlafen, !
daß ihr Sohn auf dem Pfade der Tugend und der Pflicht