143 — 
Saal still to vertaten un 'ne lerrig' Stuw uptosöken, wur 
Marie fick verhalen künn. Stine gung, 'n Glas kohl' 
Water für Marie to Halen un de beiden Annern fohlten 
sick mit väle Mäuh dörch de Masse von Minschen, de 
noch up den Flur stünnen, üm doch wat von dat Kunzert 
to hürn. 
As Marie in de Dör to de Stuw tred, prallte se 
torügg, denn dicht vör ehr set, den Kopp up de Hand 
stütt't, de unglückliche Fritz, de up den Dokter sien' Wisung 
ok dorhen kamen wir, sick to verhalen un sien Been 
uttoraugen. Up den Schreck folgte äwer bi ehr glik de 
Freud, so ball den Wunsch, em spreken to känen, erfüllt 
to sehn. Mit ruhige Toversicht gung se up em to un 
nehm sien' Hand. 
„Mien lew' Fritz," säd se un seeg em dorbi mitleedig 
in de Ogen. „Du wist in de wide Welt gähn, üm de gode, 
olle Heimath mit all' Dien' Frünnen un — mi to vergeten. 
Doh dat nich, Fritz, dat nützt Di nicks, denn wur Du 
ok hengahn magst, äwerall ward Di dat Bild von Dien' 
herrlich' Mudder un all de, de neeg to ehr stahn hewwen 
— ick glöw ok von Een, de se as ehr' Dochder an de Bost 
drückt un lew had het — nahfolgen. Doh dat nich, Fritz, 
dat Heimweh ward Di verkehren." 
Se halte dep Athen un sprok hastig wider: „Ick weet 
'n betern Utweg, Fritz. Bliw Du hier, wur Du all 'n 
Amt heft un Dien Fliet Di 'ne stündlich' Tokunft schaffen 
ward, hier, wur Du de Gramer von Dien' Oellern to 
plegen hest un lat mi dorför weggahn in de wide Welt. 
Ick kann mien Brod äwerall verdenen un wat liggt an mi? 
Mien' Oellern hewwen mihr Kinner un wurden sick licht 
trösten. Wenn se mal verstarwen, möt ick jo doch in de 
Welt rut. Mien' Lew un Tru hest Du verschmäht, wil 
Du se nich stark nog hollst, uttoduern in stimme Dagen un 
ok man den Anblick von 'n lahm' Been to verdragen. 
Dorüm kann mi dat nich swor fallen, dat glücklichst' Johr