— 10 — 
un den Strümp «streckt un sog nu mit alle Gewalt dat 
Blöd ut de Wund. Dat duerte ok nich lang, dünn kein Marie 
ehr Vadder mit annern Männer nah de Unglücksstäd. De 
oll' Hagen wir so witt as Kalk an de Wand. Fritz let 
sick äwer nich stürn, he sog und spuckte dat Blöd wedder ut, 
bett nicks mihr kamen wull. Nu nehm de Vadder sien Nest 
küken, dat em äwer Aliens in de Welt gung, up den Arnr 
un drog't nah Hus. Fritz wir mit dorhen gähn un irst, as 
he sick ut de Stuw, wur Marie up dat Bett leggt wir, 
sachten wegsliken wull, würd ehr Vadder doran denken, wat 
Fritz für sien Döchding dahn har. He led em de Hand up 
den Kopp und lawte em mit de Würd: „Hest Dien' Sak 
god makt, Jung, warst noch eens 'n düchtigen Kirl worden." 
Un Fritz wir sihr stolz up dit Loww west. 
Vor ’n Rascheln in de Neeg flog dat Bild dorvon. Fritz 
richt'te sick pil in En'n un würd achter 'ne Böck 'n Reh 
gewähr, dat em mit de brunen Ogen verwunnert, äwer 
keenswegs ängstlich anseeg un dünn ruhig up de Städ 
wider graste. 
He rammelte sick mitdewil up, plückte 'n groten Strutz 
von de schönnsten Maiblomen un gung dünn nah den See 
to, wur he sick an 'n aflegen Platz ünner 'ne krus' Eek all 
vör Johren 'ne Rasenbänk anleggt har. Dicht dorbi brok 
ut 'n Oewer 'n Sprink*) herut un dat Water wir klor as 
Kristall. Dat hüppte von Steen to Steen un plitschte un 
platschte so lustig, dat de Truppen to Höcht sprütt'ten, sick 
an de Farrenwedels un de Blomen hängten un dor in den 
Sünnenschin blitzten as Demanten. 
Up bissen sienen lewsten Platz in de Host har he oft mit 
sien' lütt' utgelaten' Fründin, de ehr Blot he drunken, seien 
un ehr ut sien' Böker wat vörlesen un denn har se em ümmer 
mit ehr' groten Viölkenogen **) unverwennt ansehn un 
nipping***) tohürt, dat ehr keen Würd verloren gung, indem 
*) Quelle. **) Veilchenaugen. ***) aufmerksam.