9
Lichter äwer den grünen Grund un spalten mit de Maiblomen
Grip. In de Neeg süng 'n lustigen Vagel Bülow un ut de
Firn rep den Kuckuk sien minschenschu' Köster „up, up."
De Dichters singen väl von Waldzauber un Waldfeen
un männigeen glöwt, dat de man in de Märkens vörkamen.
Aewer wer de rechten Ogen het to sehn un de rechten Uhren
to hürn un beids in den Wald orndlich brüst, de ward ball
utfünnig malen, wat dat mit den Zauber up sick het un wat
dor für Feen in den Busch rümspöken. Ol dor geiht Allens
mit rechte Dingen to un Fritz Holm wußt god Besched dormit;
har he doch in so männigeen trurig' Stun'n, de all an sien
jung' Lewen freien har, in de Host sick von den Waldzauber
un de Waldseen kuriren laten.
Wildeß sien' Ogen an de nüdlichen Maiblomen vör ein
hüngen, gungen sien' Gedanken hen un her as 'n Wewerschipp,
äwer se wewten nich as süß een Bild von 'ne glückliche Tokunft
torecht, jitzt siegen sc nah binnen un bröchten ut den Schatz
von sien' lewsten Erinnerungen dat Bild von een Begewwniß
in de vorlüden*) Tid tom Börschin, so frisch, as wenn dat
eben irst geschehen wir.
Se spülten Versteken in de Kalkhost. Fritz führte de
lütt' blagögig' Marie Hagen, de von ehren Vadder „Maiblom"
nömt würd, wil se em in den Mai bescheert wir, achter
een Gebüsch, wur se so licht nicht funnen warben künnen un
dor sett'ten se sick in das hoge Gras. Se seeg em fründlich
an un säd: „Fritz, nu krigen wi ball Pingstferigen, denn
kümmst Du alle Dag rut to uns un spülst mit mi, nich Fritz?"
As se dit äwer knapp seggt har, schreg se gottsjämmerlich up un
he seeg, dat 'ne kopperrod' Adder an ehr Been sei. Ahn
sick lang to besinnen, fat'te he de giftig' Slang üm't Liw
un smet se so dull gegen de negst' Bök, dat de Kopp von de
Adder wid wegflög. As de annern Kinner up dat Geschrei
antolopen kemen, har he all von dat bäten' Been den Schoh
*) vorvergangenen.