116 — 
von de Gespenster un den Bösen, de he in sienen Lewen 
kennen kirnt har, fölen em in. 
De Wulken leten nu wull den Mahn fri, dat he em as 
Lucht denen künn, äwer de Wind, de mit de Blad an de 
Böm spalte, malte de Sak noch väl slimmer, indem dat 
he dat Helle Mahnlicht mit sien Spill ball gegen de Bom- 
stämm un ball äwer den dunkeln Bodden springen let un 
den Glowen erweckte, dat dor Gestalten hen un her huschten. 
Dat Gruseln kröp Schmolten langsam an dat Rüggrat to 
Höcht un sien' poor Hoor siegen em to Barg. „Wat heww 
ick denn verbraten, dat ick so straft ward?" frog he sick in 
den Stillen un nehm mit bäwrige Hannen den Mantel up, 
üm den unhemlichen Busch den Rüggen totokihren un so 
snell as möglich nah dat Dörp to gähn. He stürmte in den 
dicken Nebel rin, de up de Felder un Wischen leg, an de 
Waden mit de knorrigen, terräten Köpp vörbi, von de 
männigeen 'n Minschenkopp nich unähnlich wir un em 'n 
nigen Schreck in de schlottrigen Gleder jagte. De Mantel 
rutschte em etzliche Mal von den Arm runner un wil dat 
Bücken un Wedderuprichten em swor föl, stellte he sick 
midden in den Weg fast up de Beenen un verföchte, den 
Mantel üm de Schullern to swengen. Mit 'n halw' Dutzend 
Diners nah links un rechts un dre Wennungen bröcht he 
dat endlich to Weg un schrägelte vörsichtig wider. He gung 
un gung, äwer stats nah dat Dörp kem he wedder nah 'n 
Busch ran un nu müßt he mit eens, dat he up den sülwen 
Weg nah den Busch torügg gähn wir, in den de Bös in 
bisse Johannsnacht rümspöken beb. 
De brawe Poleßeimann stünn dor as Lott sien' Fru 
UN up sienen Puckel fung dat wedder an to kriwweln. 
Wild stürmten de Gedanken dörch sienen Kopp un an sien' 
Ogen würd dat feucht. Wenn dat sien' Jule müßt, in 
wecker fürchterliche Gefohr he sick dor besinnen ded, denn 
kem se dörch Nacht un Nebel, dörch Rusch un Busch, üni 
em to helpen un bitostahn un de förcht'te sick vör den