— 115 
Nacht uthollen füll, so lang fründlich to, bett se beid nicks 
mihr to Verkop Haren un sien' Ogen nah Ruh verlangten. 
'Ne Stun'n späder kem de Schandor ilig antogahn, höl 
sick äwer, as he sienen Fründ Schmoll in den Stand von 
de Unschuld vörfünn, un de Kähmbuddel, de hauptsächlich 
sien Besök gullen har, sick nicks mihr marken let, nich lang 
bi den Snorker up un slek nah den neegsten Posten hen, 
um mit de Dörpliid un de ehr' Kiepen Fühlung to kriegen. 
As de Nigen - Strelitzer Schatzgräwer fungen würd un 
dat Gelarm losgung, sohrte Schmoll ut 'n schönen Drom 
von sien' Jule up un rew sick de Ogen, künn sick äwer nich 
glik besinnen, wur he wir. Endlich kem he dormit prat, 
ampelte sick to Höcht un föchte den Säwel, den he neben 
sick in 't Gras leggt har. De Säwel wir nich dor. He 
rew de Ogen noch eens, üm se klarer to maken un söcht 
den ganzen Platz Üm den Bom af, allens vergews. Den 
Säwel, ahn den he man 'n ganz gewöhnliches, hülploses 
Minschenkind wir, Haren s' em namen. 
Un nn müßt ok noch de junge Mahn sick achter Wulken 
verkrupen. Von de Dunkelheit wir he ni nich 'n Fründ 
west, vörut an 'n frömden Urt. Dat würd em unhemlich 
un bi den Gedanken, dat an dat Verswinnen von sienen 
Säwel nich Minschenkinner, sönnern anner' Wesen, de 
Nachts ümgahn dohn, schuld sien künnen, brok em de helle 
Angstswet ut. In disse Noth kem em de Erinnerung, dat 
de Schandor in de Neeg wir un he rep „Thedur, Thedur" 
in dat Feld rut. Aewer dat blew still. 
Thedur wir de Daglöhners, de den Schatzgräwer up- 
gräpen Haren, bisprungen un mit in 't Dörp gähn, üm an 
de Belohnung sör den Fang Deel to nehmen. 
Schmolt rep vull Angst noch eens un dünn arbeit'te 
dicht bi em 'n Hirsch dörch dat Kurn un in den Wald rin, 
dat de Teigen von dat Ünnerholt knickten un knackten. 
„Himmlischer Herrgott, de Bös geiht hier üm!" schreg 
Schmoll un sprüng achter den Bomstamm. All de Geschichten 
8*