- 112 - 
Brüd'gam sehn laten kann un de von väle annern Mäkens 
in de Stadt ward beneid't warden." 
Se verget Eten un Drinken in ehr' Glückseligkeit un 
kramte noch in de Kuffers ünner dat schöne Linnentüg rüm, 
dat to Marie ehr' Utstür bestimmt wir, as Stine un Marie, 
de sick in den Goren bi 't Weden*) möd makt Haren, all 
längst to Bedd wiren. Se har sick vörnamen, so lang up- 
tobliwen, bett ehr Mann torüggkem un de angenehme Be 
schäftigung, de in väle Johren von ehr sülwen tosamen 
spunnen' Schätze wedder mal eens in Ruh to besehn un to 
bewunnern, schücherte de Müdigkeit von ehr un let ok nich 
mal Langwil bi ehr upkamen. Se wir so ganz bi de Sak, 
dat se dat Gegünsel**) von den armen Räter, de noch 
ümmer in den düstern Stall set, nich hüren ded. Aewer 
in de Kamer, wur Stine un Marie slepen, blewen Räter 
sien' Klagen nicht ungehürt. 
De Slap verswennte ümsüß all sien' Mäuh bi Marie, 
üm ehr de Ogen totodrücken un ehr de verdente Ruh un 
Stärkung to Deel warden to laten, denn de Furcht vor dat, 
wat de neegst' Dag ehr mäglicherwis' bringen künn, led ehr 
de rüge Hand up dat Hart, dat dat heftig to slagen anfüng 
un vor de Unruh hol de godmöthig' Slap nich Stand. Har 
se äwer de Ogen apen, denn flog ok Räter sien kläglich' 
Gegünsel wedder an ehr Uhr un dat sned ehr so sihr in dat 
Hart, dat se endlich upstünn un nah den Hof rutgung, üm 
den armen Hund ut den düstern Stall rut to laten. Vor 
sichtig makte se de Stalldör up un fot in sien leddern' 
Halsband rin, dat he ehr nich weglopen künn un se höl em 
fast, obschonst he ut Freud äwer sien' Befrieung heftig an 
ehr to Höcht sprüng un ehr de Hand beliefen wull. „Mien 
arme Räter, möt'st ok noch ünner de Schatzgräweri üben," 
befeuerte se em. „Ick ward Di in de Käk 'n Lager torecht 
maken." 
') Mieten. **) Winseln.