- 108 —
„Nimm Di ok vör de ollen Stekflegen, de Atoms, in
Acht," rep se em noch nah un wenn he ok nich verstünn,
wat se dormit seggen wull, so nickte he ehr doch fründlich to.
Johannes Kaiser, de all up den tokünftigen Swieger-
vadder luert har, wir sihr dormit inverstahn, dat se nich de
grade Strat run un ut dat Dur gungen, üm nich de Lüd
wat to reden to gewen. So söchten se denn 'n Fotstieg up,
de irst mang de Gorens un nahsten äwer dat Feld nah den
Busch henführte.
De oll' Hagen gung vöran un Johannes hol sick ümmer
söß Schritt achter em torügg; wur de Weg äwer breder
würd, gung de Een up de linker un de Anner up de rechter
Sid. „De Atome von uns darwen nich to eenanner gähn,
süß behollen wi jo keen' Poren für de Atome von den Schatz
srie," mente Johannes un de oll' Herr har sien Wunnern
äwer de Gründlichkeit, mit de Johannes sien' Böker äwer de
Schatzgräweri studirt har.
Twe gode Frünnen ward de Weg bi 'ne plesirlich'
Ünnerhollung nich lang un de beiden keilten sick noch dorto
sihr, üm ball up den Sloßbarg to sien, ihre ’n anner'
Schatzgräwer em tovörkem. De Sünn wir ok all längst to
Ruh gähn un grote Wulken, de an den Hewen ruptreckten
un tidwis den Weg dunkel makten, drewen to noch grötter'
II an. Mit eens blew Johannes stahn un rep Hagen mit
halwlude Stimm to: „De Luft is nich rein, dor sitt wat
an den Weg."
Hagen gung unbekümmert üm de Atomi to Johannes
räwer un würd nu ok bi den Schin von dat • irste Mahn-
vürtel, dat eben tüschen de Wulken rutseeg, 'n Mann gewohr,
de mit de Schullern an ’n Bom angelehnt set un sick nich
rügte. Neben em leg wat up den Bodden, dat in derr
Mahnschin glänzte as Gold.
Johannes slek sick up den weeken Moosbodden sachten
nah den verdächtigen Unbekannten ran. Nu stünn he bi em
un winkte. Hagen folgte em un ret de Ogen wid up.