Full text: De Schatzgräwer un sien Kind

- 102 
'N langen Kuß säd ehr Dank för ehre Gawen un Fritz 
verwahrte de Haarlack an sien' Bost. 
Nu treden sien' Päth un Tanten Stine ut den Hus, 
üm de Frücht von ehr lang' Aewerleggen, 'ne blanke, rode 
Mettwust un 'n paar schön gestrickte wullene Strümp, ein 
in de Hand to drücken, wobi de beiden Swestern dat 
Weentüg flitig brukten. 
Endlich kem ok de oll' Hagen tom Vörschin un sien' 
Fru trugte ehr' Ogen nich, as se in sien' Hand de kort' 
Piep un den kugelrunden Tobacksbüdel mit dat grün' Snur 
seeg, de he sihr in Ihren hol. De Kopp har all sörre vale 
Johren 'n lütten Sprunk un de gung dörch den ollen Fritz 
sienen Kopp, äwer de Piep wir 'n Arwstück von sienen 
Badder, se wir up sien' Gang in den Wald sien trug' Be 
gleiter west un har em an de kollen Dag de Näs upwarmt. 
Dat wir wat för Fritzen, de Piep künn ok em noch oft 
god dohn, wenn he eensam up Posten stünn un denn an 
sien' ollen Frünnen in de Host erinnern. „Du hest se 
verdent, Fritz," säd de oll' Mann un seeg de Piep weh 
müthig noch eens von alle Siden an, „rechtschaffen verdent, 
segg ick, hoff, dat Du noch väle Freud an ehr hest. Nimm 
s' ok recht in Acht, mien Sahn, — un wat ick noch seggen 
wull — am lewsten mag se in de linke Mundeck hängen — 
sühst Du — so." 
Wildeß de oll' Mann em in den Ümgang mit de Piep 
ünnerwisen ded, füng Stine an, all de Saken in 'n Dok 
intoslahn, dat de negirigen Lüd in de Stadt sick nich doräwer 
uphollen künnen un Hagen led dünn de Piep un den vullen 
Tobacksbüdel egenhännig mit grote Börsicht in dat Bündel. 
„Wis' ok de Franzosen, Fritz," säd he noch dorbi, „wat 
'n richtigen Meckelbörger för 'n Kirl is un wur he mit de 
Plemp *) strikeln kann!" 
*) Säbel.
	        
Waiting...

Note to user

Dear user,

In response to current developments in the web technology used by the Goobi viewer, the software no longer supports your browser.

Please use one of the following browsers to display this page correctly.

Thank you.