2 
valet ; sed quomodo consacramentales ex judiciis patriis sensim 
abierint, ostendere conabor. 
Quod proprio modo in his ducatibus factum esse credo, quum 
non facile in alia Germaniae parte vestigia hujus juramenti tam 
recentia inveniantur. Et recte quidem nova quaeque serius dici 
possunt invadere ducatus illos, quam alias civitates, quo saepe iit, ut 
prava instituta, alibi jam dudum sublata hic vigeant, bona vero non 
introducantur ; et vice versa ut res praeclarae, aliis locis ab homi 
nibus rerum novarum nimis cupidis funditus eversae, liic pie serventur. 
Atque si praedia rusticorum non modo individua permansissent, verum 
etiam hypothecarum Romanarum et pignorum oneribus opprimi non 
potuissent, quod emtione censuum annuorum servata facile effectum 
esset: nostrius terrae rustici majori dignitate et vi alios superarent.— 
Quod vero attinet ad consacramentales, ex plurimis Germaniae civi 
tatibus eo tempore jam evanuerunt, quod est inter speculum Saxonicum 
et Ulrici Tengleri speculum laicum, ita ut hoc, ao. 1509 primum 
editum, juramentum ex doctrina juris communis tractet, et ut neque 
in constitutione Bambergensi neque in Carolina consacramentalium 
mentio fiat. Verum in nonnullis Germaniae partibus septentrionalis, 
ubi instituta juri Germanico propria diutius vigebant, velut apud 
Frisones, tardius eos ex judiciis abiisse non est quod dubitemus, 
quamquam certa de ea re testimonia non potuimus comperire. 
Sed ut ad Slesvico-Holsatiam redeamus, neminem repugnaturum 
esse credo contendenti, usque ad saeculum XVI. nullum ibi vestigium 
inveniri, quo sine ulla dubitatione juramentum illud semper judiciis 
adhibitum esse negari possit. Neque ullum juris nostrius fontem