6 
baptismo affinis videbatur et anabaptistis probari solebat. Hae Utes tum in nostris 
regionibus praecipue per Melchiorem Hoffmannum, pellificem Suevum, exstiterunt, qui, 
postquam in Suecia et Livonia ad imagines ex aedibus sacris ejiciendas plebem exci- 
taverat et "Vbtebergae Carolostadio, viro tum similiter turbulento et de sacia coena 
cum Zwinglio fere eoncordi, se conjunxerat, denique Kiliae sedem suam fixit, et a 
rege Friderico ibidem orator ecclesiasticus constitutus est, Vitebergensium admonitio et 
aliorum, etiam in his nostris regionibus, scripta contra Hoffmannum et libros ejus, 
stulta spe apocalyptica inflatos, effecerunt, ut Flenopoli anno millesimo quingentesimo 
undetricesimo synodus sive colloquium cum Hoffmanno institueretur, cui cum theologis 
evangelicis ducatuum, Christiano duce et consiliariis ejus, etiam theologi evangelici 
Ditlimarsi et Hamburgenses intererant, Bugenhagenius denique Vitebergensis, qui tum 
ecclesiam Hamburgensium evangelice ordinabat et de compluribus Germaniae septen- 
trionalis ecclesiis similiter meritus est. Hoffmannus, ex bis terris relegatus, postea 
anabaptismum professus est, et anabaptistarum paullo meliorum antesignanus evasit. 
Post mortem Friderici patris, anno millesimo quingentesimo tricesimo tertio 
Christianus moderationem suam gravissimo exemplo probavit. Cum episcopi regni 
Danici enim Christianum, Lutheranum insignem, regem fieri nollent, in fratrem ejus 
Joannem proni, puerum duodecim an no rum, quem veteri ecclesiae conciliari posse 
sperarent, et earn ob causam electio regis in annum proximum dilata esset: Christianus 
neque nobilibus Daniae, neque, multo minus etiam, Lubecensibus obsecundavit, qui 
utrique operam suam ei pollicebantur ad regiam dignitatem vi et bello civili occu- 
pandam. Tum vero Lubecenses, apud quos paullo ante optimatium pars una cum 
ecclesia Romano-catholica magna clade devicta erat, praetexentes causam Christiani II. 
captivi, urbes Daniae et rusticorum Danicorum multitudinem ad foedus contra clerum 
et nobiles provocaverunt et bellum in Dania moverunt, quo omnia perturbabantur. 
Etiam cleri proceres jam ad Christianum confugere coacti sunt, abs quo petebant, ut 
regia auctoritate hos motus profligaret. Cum ita per legitimam senatus Danici aucto- 
ritatem rex constitutus esset, munus sibi demandatum suscipere non dubitavit, 
susceptum una cum Ranzovio suo strenue fortiterque exsecutus est, et partam sibi 
potentiam deinde egregie tuebatur. Recte Rankius Christianum pro solito nostratium 
ingenio res arduas non nisi cunctanter aggressum, in perficiendis iis autem postea 
constanter versatum esse dicit, ita videlicet, ut juris et officii sui evidentia consilia 
sua firmaret. Plus semel vel nimis juste et aeque egisse videatur in fratrum suorum 
minorum natu jure defendendo etiam contra liberorum suorum atque regni et duca 
tuum commoda et jura. 
Post victoriam illam reportatam rex ante omnia certamen de rebus ecclesiae et 
religionis dirimendum censuit. Nulla promissione veteri ecclesiae obstrictus, jure suo 
hierarchiam Romano-catholicam, quae jam non nisi paucorum hominum ad seditionem 
proclivium utilitatibus serviebat, uno ictu compressit. Summo consensu reliquorum