0 
Przejrzysty lód spękany był w tysiące kawałków, 
ale wszystkie były podobne do siebie, zupełnie je- 
dnakowe. A na środku jeziora, na wysokim łodo- 
wym tronie, siedziała królowa śniegu, gdy gościła 
w swojem królestwie. 
Mały Janek był siny z zimna, prawie czarny, 
ale nie wiedział o tem i nie czuł wcale chłodu, 
gdyż królowa śniegu zamroziła pocałunkami na- 
wet dreszcze w jego ciele, a serce jego stało 
się kawałkiem lodu. Biały, zimny, śnieżny pałac 
wydawał mu się najwspanialszem królestwem 
na świecie, z podziwem patrzał na wysoki tron 
lodowy i bawił się u stóp jego, układając z ka- 
wałków lodu wszystko, co mu się tylko podo- 
bało. Tak właśnie dzieci bawią się klockami, bu- 
dując wieże i przeróżne gmachy. Jasiowi klocków 
nie zabrakło nigdy; były przejrzyste, o ostrych 
krawędziach, zimne i jednakowe; mógł je ukła- 
dać całe życie w rozmaite figury, litery, desenie, 
a wszystko, co ułożył, wydawało mu się mądrem 
i doskonałem, i nic w tem nie chciał zmienić ani 
zepsuć. 
Więc były na lodzie kwadraty, trójkąty, 
liczby i wyrazy: śnieg, jezioro, królowa i bardzo 
wiele innych, nie mógł tylko ułożyć wyrazu »ko- 
chama, choć królowa mu powiedziała: 
— Jeżeli zdołasz ułożyć ten wyraz, będziesz 
wolny, a ja daruję ci cały świat i nowe łyżwy. 
Więc Janek pragnął bardzo złożyć dziwne sło: 
wo. * 
zacz: 
T 
kr 
a 
dzie” 
ki ( 
glow 
ardo 
Zroł 
nie, 
mile 
zimy 
Y 
Ostr 
niej, 
ręce: 
mi: 
łe: 
naty 
niem 
DrzY