ættir 
ætt 
18ar), 
sína 
mikla 
þeir 
tta á 
hann 
farið 
siðu 
Jsaði 
hinn 
)erni, 
zkan 
omin 
arnir 
ntíð- 
ritaði 
snill= 
nikið 
:fum. 
itrum 
mo- 
hann 
feðra 
iegan 
en hvarvetna lætur hann sér umhugað um 
að gefa hugtökunum latnesk heiti og tekst 
það snildarlega. 
Ættjarðarást Rómverja var mjög fórnfús. 
Ér þar til dæmis Publius Decius sá er var 
ræðismaður ásamt Torquatusi í Latverja 
stríðinu (840). Spár gengu þeim svo, að sá 
herinn mundi sigra, sem léti foringja sinn. 
Sömdu þeir þá með sér ræðismennirnir, að 
hvors fylkingararmur, er svignaði fyrir áhlaupi 
óvinanna, þá skyldi sá færa sjálfan sig að 
fórn undirheima guðunum og óvini sína slíkt 
hið sama. P. Decius varð fyrir þessu og lét 
ekki á sér standa. Fleiri slík dæmi mætti 
nefna. Þá er Rómverjar höfðu mist flota sinn 
Í fyrsta púnverska stríðinu, þá tóku ríkir 
einstaklingar sig til og létu gera annan stærri 
flota og betur búinn og gáfu ríkinu. Að hún 
hafi verið vígfús og starffús og sigurfús þarf 
eigi að efa, enda má grípa hvar sem er 
niður í sögu rómverska þjóðveldisins til þess 
að sanna það. 
Samheldni þeirra var ágæt. Þó varð eitt 
sinn skilnaður milli alþýðu og höfðingja og 
alþýðan fluttist brott (secessio plebis) og oft 
stóðst í odda með þeim endrarnær. Sýnir 
það bezt traustleik samheldninnar, að hún 
skyldi þola slíkar byltingar.