Rómverja var mikil. Menn töldu þar ættir 
sínar til guðanna, t. d. Cæsar, er rakti ætt 
sína til Æneasar, sonar Afrodite (Venusar), 
og á hina hliðina gerðu þeir forfeður sína 
að guðum. Auk þess höfðu menn þar mikla 
helgi á leifum þeirra, eða ösku, sem þeir 
geymdu vel og tignuðu. Má vel sjá þetta á 
skömmum Horazar um skáldfíflin,") er hann 
finnur engi verri brigsl en að þau hafi farið 
illa með ösku feðra sinna. 
Rómverjar voru lengi fastheldnir við siðu 
feðra sinna, en hin aðflutta menning losaði 
þó um þetta um síðir og auk þess hinn 
mikli fjöldi manna órómverskra að þjóðerni, 
sem öðluðust smátt og smátt rómverskan 
borgararétt. 
Rómversk eða latnesk tunga var fullkomin 
og vel varðveitt og létu þjóðveldistímarnir 
þar fagran grip og góðan í hendur framtíð- 
arinnar, Má þar til nefna Cæsar, er ritaði 
gullfagurt mál. cz Cicero hinn mikla ritsnill- 
ing og afkaster:..“r, Henn ritaði mjög mikið 
um heimsn?"!" -. mest eftir grískum ritum, 
2 
10 
Di 
k 
h: 
Q 
h 
6 
fé 
h 
(| 
| 
PI 
fl 
h 
1) Non "> -nneret. cur versus factitet, utrum 
minxerit in rcin"““ setri“ an triste bidental mo- 
verit ince:tus. = ii > c-t, hvers vegna hann 
ar að yrkja, hvort hann hefir migið í ösku feðra 
sinna, eða gerst svo guðlaus að snerta hryggilegan 
sidingarstað.