hem kunnen verwijten, dat 
hij ook maar met de oogen 
geknipt had. En de boot 
draaide drie-, viermaa)] rond, 
en was toen tot den Tand 
toe vol water ; zij moest zin- 
ken. Detinnen soldaat stond 
tot den hals toe in het wa- 
ter en de boot zonk al die- 
per en dieper, Meer en meer 
weekte het papier los, daar 
zing het water over het hoofd 
van den soldaat, — toen 
dacht hij aan de kleine, lieve 
lanseres, die hij nu nooit 
meer te zien zou krijgen; en 
het klonk den tinnen soldaat 
in de ooren: 
. Morgenrood, morgenro id, 
Hij hebt voorspeld’n vroegen dood! 
Nu liet het papier los, en 
de tinnen soldaat zakte er 
doorheen — maar werd op 
hetzelfde oogenblik opge- 
slokt door een grooten visch. 
Neen, maar wat was het 
daarbinnen donker! het was 
er nog veel erger dan onder 
de plank, en het was veel 
nauwer. Doch de tinnen sol- 
daat was standvastig, en lag 
zoo lang hij was met zijn 
geweer in den arm. — 
De visch zwom heen en 
weer, en maakte de zonder- 
lingste bewegingen, Einde. 
lijk hield hij zich doodstil en 
toen … wat werd het plot- 
seling licht ... een stem 
riep . „Wel heb ik bij