„Zie, zoo gaat het in de 
wereld toe‘, zei de eenden- 
moeder, terwijl ze haar sna- 
vel scherpte, want ze had 
haar deel van den palingkop 
ook wel willen hebben. „Ge- 
bruikt nu je beenen eens en 
laat me zien hoe goed je 
manieren verstaat. Je moet 
je kop buigen voor die oude 
eend daar; zij is hier de 
voornaamste van ons allen, 
zij is van Spaanschen adel, 
daarom is zij zoo zwaar, en 
zict ge wel, dat zij een roo- 
den lap om ’t eene been 
heeft. Dat is iets heel bui- 
tengewoons en de grootste 
onderscheiding die eene eend 
te beurt kan vallen. Het be- 
teekent dat men baar niet 
wenscht kwijt te reken, om- 
dat mensch en dier haar 
oogenbhlikkelijk herkennen 
kan. Vooruit nu, zet je voe- 
ten niet naar binnen, een 
welopgevoede eend spreidt 
zijn teenen zoo ver mogelijk 
uitelkaar. Zie maar naar mij, 
huig je hals en zeg: „kwek.“ 
Aldus werd gedaan ; maar 
de andere dieren in het rond 
namen hen allen flink op en 
schreeuwden : „kijk me dat 
sens nan, nu moeten we dat 
troepje er ook nog bij heb- 
ben, alsof we al niet reeds 
talrijk genoeg zijn. En hoe 
hebben we het nu, welk 
vreemd monstertje js dat