sd 
man geweest was en die 
met allerlei puin en rommel 
naar beneden was komen 
tuimelen, en nu jaren lang 
in den grond had gezeten. 
En de jonge vrouw veegde 
den soldaat af, eerst met 
een groen blad en toen 
met haar zakdoek. Wat 
rook die lekker! Het was 
den tinnen soldaat of hij 
uit een bezwijming wakker 
werd. 
„Laat eens kijken!” zei 
de jonge man en hij lachte 
en schudde zijn hoofd. 
„Ja, die kan het natuur- 
lijk niet zijn, maar het doet 
mij denken aan een oude 
geschiedenis met een tinnen 
soldaat, dien ik had toen 
ik nog een kleine jongen 
was!” En hij vertelde zijn 
vrouw van het oude huis 
en van den ouden man en 
hoe hij den tinnen soldaat 
naar hem toe had gestuurd 
omdat hij zoo verschrikke- 
lijk eenzaam was, en hij 
vertelde het z66 precies 
als het geweest was, dat de 
jonge vrouw tranen in de 
oogen kreeg over het oude 
huis en den ouden man. 
„Het kan toch heel goed 
zijn, dat het dezelfde tinnen 
soldaat is!” zei zij, „ik zal 
hem goed bewaren dan 
zal hij mij herinneren aan 
alles wat je mij verteld 
hebt; maar het graf van 
den ouden man moet je mij 
wijzen”. 
„Ja, maar ik weet niet 
waar het is!” zei hij, „en 
niemand weet het! al zijn 
vrienden waren dood, nie- 
mand zorgde voor het 
graf, en ik was immers 
nog maar een kleine jon- 
gen!” 
Wat moet hij schrikkelijk 
eenzaam zijn geweest!” 
zeide zij. 
„Schrikkelijk eenzaam!” 
zei de tinnen soldaat, „maar 
het is heerlijk om niet 
vergeten te worden!” 
„Heerlijk”, riep er iets, 
dichtbij, maar niemand, 
behalve de tinnen soldaat, 
zag, dat het een lap van 
het varkensleeren behang- 
sel was. Al het verguld 
was er af en het zag er 
uit als een dotje vochtige 
aarde, Maar het had toch 
een meening en die zei het: 
„Verguld zal vergaan, 
Maar leer blijft bestaan!” 
De tinnen soldaat ge- 
loofde er niets van.