maar haar vingeren spon- 
nen groen vlas; zelfs op 
weg naar den brandstapel 
staakte zij haar eens be- 
gonnen werk niet, want 
tien hemden lagen aan 
haar voeten; het elfde was 
zij bezig te weven. Het 
gepeupel beschimpte haar: 
„Zie naar de heks, hoe zij 
mompelt! Zij heeft geen 
gebedenboek in haar hand, 
neen, zij houdt zich bezig 
met booze tooverij; rukt 
het haar uit de handen en 
scheurt het in duizend stuk- 
ken!” 
En zij drongen allen om 
haar heen en wilden de 
hemden in stukken scheu- 
ren; maar er kwamen elf 
witte zwanen gevlogen, 
die zich rondom haar op 
de kar neerzetten en met 
hunne groote vleugels 
sloegen, zoodat het gepeupel 
verschrikt wegvlood. 
„Dat is een teeken des 
Hemels, dat zij onschuldig 
is?” mompelde de menigte, 
maar durfde het niet luid 
uitspreken. 
Toen greep de beul haar 
bij de handen; aanstonds 
wierp zij in haast de elf 
hemden over de zwanen, 
en daar stonden elf mooie 
prinsen; doch de jongste 
had een zwanenvleugel op 
de plaats van een zijner 
armen, want er ontbrak 
nog €e&n mouw aan zijn 
hemd; die had zij niet meer 
af kunnen maken. 
— „Nu mag ik spre- 
ken!” zeide zij: — ik 
ben onschuldig!” — En het 
volk, ziende wat er ge- 
schiedde, boog zich voor 
haar neer, als voor eene hei- 
lige, maar zij zonk bewuste- 
loos in haar broeders armen, 
zoodanig hadden spanning, 
angst en smart haar aange- 
grepen. . 
„Ja, onschuldig is zij!” 
zeide de oudste broeder, 
en hij vertelde alles wat 
er gebeurd was, en terwijl 
hij sprak, vulde zich de 
lucht met een heerlijke 
geur als van millioenen 
rozen, want elk stuk hout 
van den brandstapel had 
wortel geschoten en bracht 
takken voort; daar stond 
een geurige heg, hoog en 
dicht, beladen met roode 
rozen; bovenin was een 
enkele bloem; deze plukte 
de koning af en stak haar 
op Elsa’s borst, en zij