Full text: Andersen's Sprookjes

DE BUREN. 
van de 
dat ze 
1 kuste 
ngboek 
‘rissche 
die uit 
iederen 
naar de 
usschen 
ar hare 
ij thuis 
ets van 
ct, dien 
ar sloot 
fsnijden 
knapen 
ne zeer 
daarom 
elkens. 
eer- en 
n. Het 
musch 
;ij niets 
is recht 
zj dat 
lagen, 
jongens 
streken 
werd, daarop werd het goud op het eiwit geplakt, en nu was 
de oude musch van top tot teen verguld. Zij echter dacht 
niet aan dien opschik en sidderde over haar geheele lichaam, 
En de zeepman scheurde een lapje uit de roode voering van 
zijn ouden mantel, knipte het in den vorm van een hanekam 
en plakte dien den vogel op den kop. 
„Nu zult gij haar eens zien vliegen met haar verguld kleed,” 
zeide de oude man en liet de musch los, die in den doode. 
liijksten angst voortvloog, beschenen door de stralen der zon. 
Wat verspreidde zij eenen glans! Alle musschen, zelfs ook 
een kraai, hoewel reeds oud, schrikten geducht, toen zij haar 
zagen, maar vlogen haar toch achterna om eens te zien, wat 
dat voor een vreemde vogel was. 
Door angst gedreven, vloog zij naar huis; zij was op het 
punt van uitgeput ter aarde te storten; de schare der haar 
vervolgende vogels groeide al meer en meer aan, ja sommige 
trachtten naar haar te bijten. 
„Zie haar eens! Zie haar eens!” schreeuwden allen. 
„Zie haar eens! Zie haar eens!” schreeuwden ook haar 
eigen jongen, toen zij bij haar nest was gekomen. „Dat is 
zeker een jonge pauw; bij heeft alle kleuren van den regen- 
boog: de oogen doen pijn, als men er lang naar kijkt, juist 
zooals moeder ons verteld heeft. Piep ! Dat is nu „het schoone” !” 
En daarop beten zij allen met hare kleine snavels op den 
vogel los, zoodat het onmogelijk was in het nest te komen. 
Zij had zóo veel te doen, met zich zoo goed mogelijk te ver. 
dedigen, dat ze niet eens „Piep!” kon schreeuwen, veel min: 
der nog: „Ik ben je eigen moeder!” Ook de andere vogels 
vielen nu op de musch aan en plukten haar veder voor veder 
uit, totdat zij bloedend op den rozestruik neerstortte. 
„Arm dier!” zeiden alle rozen; „houd u maar goed, wij 
willen u verbergen! Steun met uw kopje maar tegen ons!” 
De musch breidde nog eens hare vleugels uit, daarop trok zij
	        
Waiting...

Note to user

Dear user,

In response to current developments in the web technology used by the Goobi viewer, the software no longer supports your browser.

Please use one of the following browsers to display this page correctly.

Thank you.