DE TUIN VAN HET PARADIJS, 
Toen hij nog klein was, maar toch al spoedig naar school 
zou gaan, had grootmama hem verteld, dat elk bloempje in 
den tuin van dat paradijs het zoetste banket, de meeldraden 
de fijnste wijn waren. Op ’t een stond geschiedenis, op ’t 
ander geographie of wel ’t eenmaal een; men had maar banket 
te eten om iedere les te kennen; hoe meer men at, des te 
meer geschiedenis, aardrijkskunde en rekenvoorbeelden kende 
men ook. 
Dat geloofde hij destijds, maar al, toen hij als een grootere 
jongen meer leerde en wijzer werd, dacht hij, dat er nog veel 
grooter heerlijkheden in den tuin van bet varadijs moesten te 
vinden zijn. 
„Zeg, waarom plukte Eva van den boom der kennisse ? 
Waarom at Adam van de verboden vrucht? Was ik ’t ge 
weest, dan was dat niet gebeurd. De zonde was dan nooit in 
de wereld gekomen.” 
Dat zei hij toenmaals, en dat zei hij nog, toen hij zeventien 
jaar was. Hij was toen geheel] met de gedachte aan dien 
paradijstuin vervuld. 
Eens wandelde hij eenzaam in het bosch: dat was zijn 
grootste genoegen. 
’t Begon donker te worden, er kwamen wolken op en op 
eens volgde een plasregen, alsof de gansche hemel één sluis 
was, die al haar water liet uitstroomen. ’t Was zoo donker, 
als anders ’s nachts in den diepsten put. Nu gleed hij op het 
natte gras uit, dan strompelde hij over naakte steenen, die 
uit het doorweekte aardrijk opstaken. Alles droop van water; 
de arme prins had geen drogen draad aan zijn lijf. Hij moest 
over groote rotsblokken klauteren, waar ’t water uit het hooge 
mos letterlijk neerdroop. Reeds was hij op bet punt van neer 
te vallen. Daar op eens hoorde hij een wonderlijk gesuis; 
voor zich quit zag hij een groot, verlicht hol. In ’t. midden 
daarvan vlamde een sloed, dat men er een hert aan had