DE SNEEUWKONINGIN. 
|} 
n 
0 
fl 
‚ge 
i[ 
p 
maak, dat ge schielijk terug zijt.” Hierop tilde de oude vrouw 
kleine Gerda op het rendier, dat nu in vliegenden draf op 
weg ging. 
„Och, ik heb mijne laarsjes en mijne wanten vergeten,” riep 
Gerda, De snijdende koude herinnerde haar daaraan, maar 
het rendier mocht zich niet ophouden; het liep, tot het bij 
den struik met de roode bessen kwam. Daar zette het Gerda 
af en drukte haar, terwijl groote tranen over zijne wangen 
rolden, een kus op de lippen. Dat was tot afscheid. Daar 
stond nu de kleine Gerda, zonder schoenen, zonder wanten, 
midden in dat grimmig koude Finmarken. 
Zij repte zich voort, zoo vlug zij maar kon; doch daar 
vertoonde zich een heel regiment sneeuwvlokken, die echter 
niet uit de lucht kwamen, want die was volmaakt helder en 
fikkerde van het noorderlicht. Die snceuwvlokken liepen langs 
den grond en, hoe nader ze kwamen, des te grooter werden 
ze. ’t Schoot Gerda te binnen, dat ze haar, toen ze de sneeuw- 
vlokken door het brandglas bekeek, eens zoo groot en kunstig 
hadden toegeleken; maar hier waren ze nog veel grooter; ze 
leefden, ze waren de voorposten der snceuwkoningin en 
allerwonderlijkst van vorm. Sommige geleken wel lelijke, groote 
stekelvarkens, andere groote, uit slangen gevormde kluwens, 
waar de koppen uit opstaken, nog andere kleine, dikke beren 
met borstelige haren; daarbij waren alle blinkend wit, ’t waren 
levende sneeuwvlokken. 
Toen bad Gerda haar Onze Vader; ’t was zoo vreeselijk 
koud, dat zij den adem van haar mond zien kon; als een 
rookzuil kwam die haar uit den mond. Haar adem werd 
dichter en dichter en zie, die nam de gedaante van kleine, 
witte engelen aan, die, als ze de aarde raakten, meer en 
meer schenen te groeien. Allen droegen een helm op het hoofd 
en in de handen speer en schild. Er kwamen gedurig nieuwe 
bij, en toen Gerda haar Onze Vader had gebeden, zag zij