DE SNEEUWKONINGIN. 
de groote slede vrij te raken; maar dat hielp niet, zijn klein 
voertuig zat vast en werd met de snelheid van den wind 
meegesleept. Hij riep hardop om hulp; maar niemand hoorde 
hem; en de sneeuw stoof en de slee vloog voort. Nu en dan 
kwam er een stoot, alsof ’t over heggen, dammen en wallen 
ging. Tai was doodelijk ontsteld; hij wou zijn Onze Vader 
bidden, maar dreunde in plaats daarvan de tafel van ver- 
menigvuldiging op. 
De sneeuwvlokken werden sneeuwballen, ja groeiden ten 
laatste tot groote, witte hoenders aan. Op eens sprongen die 
op zij, de groote slede hield stil en de persoon, die haar 
mende, richtte zich op. Pels en muts waren pure sneeuw; ’t 
was eene dame, rijzig en slank, heelemaal in ’t wit; — '’t was 
de sneeuwkoningin. 
nWe hebben hard gereden,” zei zij; „maar hoe is ’t — zijt 
ge koud? Kruip in mijn berepels. Meteen tilde zij hem naast 
zich in hare slee en sloeg de pels om hem heen — ’t was, 
alsof hij in een sneeuwkuil wegzonk. 
„Zijt ge nu nog koud?” vroeg zij, en gaf hem een kus op 
het voorhoofd. Brr! dat was kouder dan ijs, dat drong tot in 
het bart door, dat immers toch al half en half een ijjsklomp 
was. Hij verbeeldde zich, dat hij sterven moest; maar ’t was 
maar voor een ommezien, want toen voelde hij zich recht 
prettig warm en merkte niets meer van kou. 
„Mijn sleedje — vergeet dat niet!’ Nu eerst dacht hij daar 
aan. Men bond hem nu op den rug van een van de witte 
hoenders, dat zoo achter de groote slee aanvloog. De sneeuw: 
koningin gaf Tai nog een kus, en nu had hij kleine Gerda, 
grootmoeder en alles thuis vergeten, 
„Nu krijgt ge geen zoentjes meer,” zeide zij, „Kk zou u 
anders doodzoenen.” 
Tai zag haar aan; wat was ze mooi en lief! Een schran- 
derder, vriendelijker gezicht kon hij zich niet voorstellen: nu