DE STANDVASTIGE TINNEN SOLDAAT, 
en bracht hem in de kamer, waar allen zeer verlangden den 
merkwaardigen man te zien, die in de maag van eenen visch rond- 
gereisd was, maar de tinnen soldaat was daar volstrekt niet trotsch 
op. Zij plaatsten hem op de tafel en daar — ja, wat kan het toch 
wonderlijk in de wereld toegaan! De tinnen soldaat was in de- 
zelfde kamer, waarin hij vroeger geweest was; hij zag dezelfde 
kinderen en op de tafel stond hetzelfde speelgoed : dat heerlijke 
kasteel met die aardige danseres. Zij stond nog altijd op haar éene 
been en hield het andere hoog in de lucht; zij ook was standvastig. 
Dat trof den tinnen soldaat zeer en bij was op het punt tin 
te gaan schreien, maar dat paste niet. Hij zag haar aan, maar 
geen van beiden zeide iets. 
Toen nam een der kleine knapen den soldaat en wierp hem 
in de kachel. Hij gaf daar geen redenen voor op; de kabou- 
terman in de doos was zeker ook daarvan de oorzaak. 
De tinnen soldaat stond daar in een heerlijk licht en voelde 
eene hitte, die ondragelijk was; maar of ze van het we- 
zenlijke vuur of van de liefde kwam, dat wist hij niet. Hij 
had zijne kleuren geheel verloren; of dat op de reis gebeurd 
was, dan wel, of verdriet er de oorzaak van was, kon niemand 
met zekerheid zeggen. Hij zag de kleine dame aan. Ook zij 
zag hem aan en hij voelde, dat bij smolt; maar nog stond hij 
daar even standvastig als altijd met het geweer in den arm. 
Daar ging plotseling de deur open. De wind greep de danseres 
en zij vloog, als eene sylphide, in de kachel naar den tinnen 
soldaat toe, flikkerde nog eens op in de vlammen en — weg 
was ze. Toen smolt de tinnen soldaat tot een klompje te zamen en, 
toen de meid den volgenden morgen de asch weghaalde, vond ze 
hem als een klein tinnen hartje. Van de danseres daarentegen vond 
men iets, dat zwart gebrand was en nergens meer naar geleek.