DE GESCHIEDENIS VAN HET JAAR. 
Behalve den zomer en zijne krachtige gade zag dat niemand: 
vóor hen stond het outer, eene tafel, overdekt met de offer: 
geschenken der natuur. 
En de avondhemel straalde als eene zee van goud, geen 
kerkkoepel kan het zoo, en de maan scheen tusschen het 
avondrood en het uchtendrood. Dat was de tijd van den zomer! 
En er verliepen dagen en er verliepen weken. De blanke 
zeisen der maaiers flikkerden in de korenvelden; de takken 
van den appelboom bogen zich met roode en gele vruchten; 
de hop geurde bedwelmend, tallooze knoppen hingen aan hare 
ranken, en onder de hazelaars, waar de noten in zware trossen 
zaten, rustten de man en de vrouw, de zomer en zijne 
ernstige gade. 
„Welk een rijkdom!”’ riep zij. „Zegen overal, liefelijk en 
goed, en toch — ik weet niet, hoe ’t zoo is — toch verlang 
ik naar rust — rust! Ik weet niet, hoe ik het noemen moet. 
Het veld wordt al weer omgeploegd; meer en altijd meer 
willen de menschen winnen! Zie, de ooievaars komen in zwer- 
men, ze stappen op eenigen afstand achter den ploeg aan; — 
zegt, gij, Egypte's vogels, denkt gij nog aan den tijd, toen wij, 
beiden kinderen nog, in de landen van het noorden kwamen ? 
Bloemen brachten we, gouden zonneschijn en groene bosschen ; 
nu heeft de wind die al geteisterd, ze worden bruiner en 
donkerder, als de boomen van het zuiden, maar dragen geen 
gouden vruchten als deze.” 
„Wilt gij ze zien®’ vroeg de zomer en hief zijn arm hoog 
op, en de bladen van het bosch leken als in rood en goud 
gedoopt. Over alle bosschen breidde zich een wonderbare 
kleurenpracht uit; in de heggen lichtten hoogroode rozebottels, 
aan de takken der vlierboomen hingen groote, zware, zwart. 
bruine bessen, de wilde kastanjes vielen rijp uit de zwart- 
groene schillen en in het dichte bosch bloeiden de viooltjes 
ND Nieuw.