ZIJ DEUGDE NIET, 
i me 
Geef 
1tjes. 
die 
haar 
daar 
‚raaf 
die 
naar 
een 
)rek 
ndin 
iden 
rme 
dig, 
‘ing 
tot 
‘en. 
an, 
zen 
‘te, 
ten 
had 
dat 
zij 
en 
st; 
In 
kind moest zeggen. Oeh, uit dat huis is veel ellende over mij 
gekomen!” 
„'t Is waar ook, je hebt immers bij de ouders van den 
burgemeester, die nu dood zijn, gediend; maar dat is zeker 
al heel lang geleden. Er is van middag een groote maaltijd 
bij den burgemeester, daar bijna niets van gekomen was. Was 
't niet te laat geweest en al ’t eten al klaar, dan had men 
’t nog laten afzeggen. Ik weet dat van den huisknecht; voor 
een uur is er een brief gekomen, dat zijn jongste broer in 
Kopenhagen gestorven is.” 
„Hemel! Is hij dood?” riep de waschvrouw en werd bleek 
als een doek. 
„Ja‚” zei de andere; „maar hoe trek je je dat zoo aan, 
mensch? Maar ik begrijp het; je hebt hem gekend, toen je 
er in huis diendet.” 
„Dood dus! Hij was de beste, de braafste mensch; er zullen 
weinigen zoo voor God komen.” En de tranen rolden haar 
over de wangen. „Maar hemel, ik voel mij zoo raar! Zeker 
heb ik te veel gedronken; alles danst mij voor de oogen.” 
En zij hield zich aan een boom vast. 
„Lieve tijd, je bent ziek, buurvrouw,” zei de andere. „Geef 
mij den arm maar; ik zal je thuis brengen.” 
„Maar waar blijf ik dan met mijn waschgoed ?” 
„Daarvoor zal ik wel zorgen. Kom, laat mij je leiden! De 
kleine kan blijven om op te passen, tot ik weerom ben en het 
boeltje meeneem. Dat is immers maar een kleine moeite.” 
En toch knikten haar de knieën onder het lijf. 
nIk heb zoo lang in dat koude water gestaan en heb sinds 
van morgen niets over de lippen gehad; ik ben bang, dat ik 
de koorts zal krijgen. O, Heere Jezus! help mij om naar huis 
te komen. Mijn arm kind!” en ze schreide bitter. 
Ook de knaap schreide en bleef spoedig alleen bij het natte 
waschgoed aan de beek achter. Lanezaam sukkelden de beide