HET OUDE HUIS. 
toen de oude man er op speelde en daarbij eene melodie neuriede. 
„Ja, die daar, die kon zingen!” zeide hij en knikte daarbij 
het portret toe, dat hij bij den uitdrager gekocht had; en de 
oogen van den ouden man glinsterden van een ongewoon vuur. 
„Ik wil ten strijde! Ten strijde!” riep de tinnen soldaat 
zoo hard, als hij kon, en wipte van de tafel, zoodat hij op 
den grond tuimelde. 
Ja, waar bleef hij? De oude man zocht, de kleine knaap 
zocht, maar hij was en bleef weg. „Ik zal hem wel vinden,” 
zeide de oude man eindelijk, maar hij vond hem nooit terug: 
de vloer was al te open en vol gaten. De tinnen soldaat was 
door eene spleet gevallen, en daar lag hij nu als in een 
open graf. 
En de dag ging voorbij, en de kleine jongen kwam thuis; 
en de week ging voorbij en nog vele daarna. De vensterruiten 
waren geheel bevroren, en de kleine knaap moest er op 
ademen om een kijkgat naar het oude huis te maken; er 
was sneeuw gewaaid in al het snijwerk en de opschriften, en 
de geheele stoep was ook met sneeuw bedekt, alsof er geen 
sterveling in huis was. Er was dan ook niemand in huis: de 
oude man was dood! 
Dien avond hield er een wagen voor de deur stil en men 
legde hem toen in eene doodkist; bij zou buiten op het land 
in zijn familiegraf ter ruste gelegd worden. Daar werd bj nu 
naar toe gereden, maar niemand volgde achter het lijk, want 
al zijne vrienden waren dood. En de kleine jongen wierp 
de doodkist, toen ze daar zoo voorbij gereden werd, kus- 
handjes achterna. 
Eenige dagen daarna werd er verkooping in het oude huis 
gehouden, en de kleine zag uit het venster, hoe men de oude 
ridders en de oude dames, de bloempotten met de lange ooren, 
de stoelen en de oude kasten wegdroeg. Het een kwam bier, 
het ander elders terecht; háár portret, dat bij den uitdrager