Veiðiförin við Líbeverda.
o5
viðhöfð voru hin klúrustu kýminyrði eða fegursta hæ-
verskuhjal. Hversu kunnar voru eigi sögurnar um gleðina
í bænum Birsen, þar sem tvö kórónuð konungshöfuð
sátu að sumbli! Nú í Líbeverda drukku menn erfið
hinna feigu galta fyrirfram og það svo ósleitilega, að sá
atgangur minnti cigi alllítið á hina alkunnu hæversku
þeirrar skepnu, er þeir bjuggust til að leggja að velli.
Kerin, sem þessir veiðigarpar tæmdu, voru ósvikin, enda
þótti það lofleg og sjálfsögð kurteisi, að gjöra að dæmi
kjörfurstans, óðara en hann færði bikarinn að munni
sínum; enda drakk og hver þess í milli svo títt og
mikið, sem lýsti.
Smásaman tók svo kvöldroði hins fagra vínviðar að
hækka á hvarmafjöllum kappanna; ræður manna tóku
að gjörast háværar, og einarðar eða berar að sama skapi;
skorti og ekki, að minnzt væri á tvíræð munnmæli og
blendin æfintýri úr hirðsögunni góðu, er kallast Za saxe
galaníe, sem prentuð var í Amsterdam 1736, stóreflis-
bók, með alræmdu einkunnarorði: vis inta major. Þar
voru og á boðstólum ýmsar fróðlegar frásögur úr æsku
kjörfurstans, og var bola-atinu í Madrid sízt af öllu
gleymt. Gekk erfingi Saxlands þar svo vel fram, þótt
hans fyrsta hólmganga væri, að hjörtu hinna spænsku
meyjanna urðu drjúgum sár til ólífis.
Þessar sögur voru líf og andi fyrir Ágúst konung —
því má eigi kalla hann svo, er hann tók það tignar nafn
óðara aptur? — Hann tók hlægjandi silfurdisk af borð-
inu og vafði saman milli handa sinna, og fór sér ör-
hægt, að öllum sýndist; varð diskurinn í lögun sem
sívalt kefli, og skaut konungur honum til matsveinanna,
og bað þá eiga gripinn.
Menn æptu hástöfum að þessari aflraun furstans, enda
vakti dæmið fleiri manna kapp. Saxneskur riddarafor-
ingi, gildur vel og sterklegur, tók eir-kubb einn, dró
af dúkinn og lagði á bert borðið; síðan steitti hann
hnefa sinn og laust kubbinn eitt högg, og sat kubbur-
inn þá fastur í eikiborðinu. Undruðust menn á nýjan
leik og æptu hástöfum.
Nú bað konungur sækja skeifur nokkrar og bera inn;
hann skoðaði hverja þeirra vandlega og lagði jafnótt
frá sér Toks hitti hann eina. er honum líkaði: lét