Veiðiförin við Líbeverda. 
93 
fyrir heiminn, en aldrei annað meira. Heiptin hamaðist 
innan um brjóst hjá Ágústi eptir sem áður, enda gaf þrá- 
lyndi Karls honum ekki eptir. Sigur og ófarir héldu sama 
stryki, og sættin við Altranstað varð eingöngu vopna- 
hlé, sem notað var af beggja hálfu til viðurbúnings 
nýrra bardaga. 
Vetur þessi hinn sami á Saxlandi var hinn hæsti sigur- 
frægðartími hinnar sænsku konungshetju. Hylltu hann nú 
tveir ríkir konungar, og hafði hann þó svipt annan 
kórónu, en gefið hinum; tuttugu furstar, prinsar og 
sendiherrar þröngdust um þennan unga ógnarbíld, sem 
borið hafði sigur frá borði í sex leiðangrum — á tví- 
tugsaldri. Þar kom Marlboró, mesti herstjóri síns tíma 
annar en Eugen hinn sigursæli; vildi hann nema af 
Karli (sagði hann), það sem hann ónumið ætti af hern- 
aðarlistinni. Höfðu þá og allmargar ríkar konur og 
göfugar komið þangað heiman frá Stokkhólmi, til fundar 
við eiginmenn sína. Blandaðist þar því saman hirð- 
ljóminn og herfrægðin. Þá voru margar finnskar sveitir 
og stórar í Svíaher. Taldist sá her, sem þar var, sextán 
þúsundir riddaraliðs, en tæpar tuttugu þúsundir fótliðs. 
Mátti þá enginn annar ríkisher í Evrópu jafnast við hinn 
sænska að herkunnáttu, vígkænsku. harðfengi, reglusemi 
og sigursæld. 
Það var í febrúarmánuði 1707, að tíu dragóna-ridd- 
arar af liði Svía og hestasveinar þeirra, svo og tólf eða 
fimmtán skyttur, er fóru með veiðihunda, stefndu að vindu- 
brúnni fyrir framan riddaraborgina Líbeverda á bökkum 
árinnar Elster. Þá var rökkur, er þeir náðu áleiðis, 
enda virtist sem von hefði verið komumanna, því í móti 
þeim gengu margir þjónustusveinar frá höllinni; leiddu 
þeir gestina, er var æðikalt orðið, inn í hituð herbergi; 
biðu þar dúkuð borð með rjúkandi kjötkrásir og könnur 
stórar með mjöð og munngát. 
En fyrirliði sveitarinnar dustaði í skyndi mosa og ryk af 
hinum ljósbláa riddarabúningi sínum, og var honum síðan 
vísað inn í vel ljósaða höll eða sal; hitti hann þar fjöl- 
menni, er enn eigi hafði upp staðið frá miðdegisborðinu. 
Honum, sem fastandi kom utan úr kuldanum, duldist 
eigi, að boðsmenn hefðu drjúga hressing fengið; en allt 
um það þóttist hann sjá, að jafnvel þeir sem djarfast