Áróra Königsmark. 
07 
ávallt léku hringdans kringum rósbeði vara hennar, — 
ef taka má frásögu skáldanna trúanlega. En hann tók 
heldur ekki eptir, og það var máske heppni hans, ofur- 
lítilli, og þó nær ómerkjanlegri veiklun á hvörmum 
hennar fyrir neðan sjáaldrið, né hinum, skrítna, háðska 
smákipring við bláendann á efri vörinni, sem þykir 
tákna, að munnur fríðrar konu sé fallinn til fleiri kossa 
en hins himneska kærleikans. 
Greifinnan Áróra Königsmark kunni til fullnustu að 
koma sjónarleikjum svo fyrir, að áhorfendum sýndist 
allt með felldu og af sjálfu sér tilkomið. Hún sat alveg 
látlaust við skrifborð sitt, ofurlítið álút, og var að rita 
bréf við birtu tveggja alabasturslampa, og lagði þýðan 
ilm út frá þeim um herbergið, sem skreytt var og snotrað 
á allar lundir til fegurðar. Búningur hennar var einfaldur, 
eins og varð að vera við herbúðir Karls tólfta, en um 
leið svo valinn og lagaður sem nokkurt kænskuvit gat 
fundið upp. Og mikill skaði er það, að hinn margfróði 
og nákvæmi Norðberg, sem ritaði sögu Karls tólfta, 
hefur ekki álitið það vera ómaksins vert, að verja meiru 
en tveimur eða þrem línum af sínum þremur stórbindum, 
til frásögunnar um ferð greifinnunnar, og ekki einu ein- 
asta orði um búning hennar. Eitt er víst, og það er, að 
demantsteinninn yfir gagnauga hennar lýsti ckki skærara 
en augu hennar, og að hinn dökkvi flöjelskyrtill, sem 
skyldi stinga sem bezt af við hinn fannbjarta háls, var 
ekki svartari en hárlokkarnir, þeir, sem greifinnan aldrei 
leyfði tíðskunni til fulls að kúga, heldur lék með eptir 
sínum geðþótta. 
Bertelskjöld gekk nær fácin fet, og nam staðar aptur, 
Það var í fyrsta sinni á æfinni, í Í hann fann til hræðslu, 
enda var þetta hið fyrsta sinn, að hann samkvæmt sjálfs 
sín dómi ekki hafði breytt, sem góðum og vöskum 
riddara sómdi. , 
Þótt tvö myrk herbergi lægi í ri, heyrði greifinnan 
glögglega traðkið til Kar'una-stígvéla'Bertelskjölds; leit 
hún því upp og mælti á þýzku: >Eruð það þér, minn 
kæri Törnflygt? Komið inn, hæverski hirðsveinn.< 
>Törnflygt lautcnant, mágur Pípers greifa — hennar 
hirðsveinn! hún hyggur jeg sé hann !< hugsaði Bertelskjöld, 
mannaði sig upp, og gekk svo langt fram, að hann