Áróra Königsmark. 
63 
Orðtakið* í nótt er >Kóngseyri<. Jeg vildi við værum 
þar.< 
Að svo mæltu fór hinn káti kapteinn, og raulaði vísu 
fyrir munni sér um leið; hefur ef til vill ætlað að heim- 
sækja aðra félaga, sem meira hefðu á boðstólum. Gústaf 
Bertelskjöld varpaði sér á flatsæng sína til að eyða hinu 
langa skammdegiskvöldi með hugsuninni um vini sína 
heima í norðrinu. Minntist fyrst móður sinnar, hinnar 
göfgu og stórlátu greifinnu; svo Þorsteins bróður síns, 
sem alltaf dró sitt andrúmslopt við frönsku hirðina; síðan 
sinnar góðu systur Ebbu, sem nú stóð í fyllsta blóma 
æskunnar; svo hinnar dökkeygðu Evu, sem ef til vill 
hafði nú gleymt sínum farandriddara; síðan salanna í 
Stokkhólmi; svo Kóngseyrar, og loks bernskustundanna 
í Mæníemi á sínu kæra Finnlandi, sem bæði hann og 
Ebba báru æ í fersku minni. Allar þessar myndir flétt- 
uðust saman í huga hins unga hermanns, og þar inn- 
anum aptur ótal metnaðardraumar og ráðabrugg um 
Óunnin stórvirki. Gústaf Bertelskjöld hafði þá gengið 
í skóla hjá Karli tólfta, og áleit nú engan hlut um megn 
góðri meðvitund, sterkum armlegg og öruggum huga; en 
í öllu, sem var þar fyrir utan, og þó einkum í því, sem 
snerti aldarinnar léttúð og lausung í ástasökum, var 
hann, eins og vinur hans sagði, enn þá með öllu barn. 
Og þó, — var það nokkurt undur, að ímynd hinnar 
undra-fögru greifinnu skyldi optar en einu sinni bregða 
honum fyrir hugskotssjónir í hugleiðingum þessum, nítján 
ára unglingi? Forvitni hans var vakin; hann gat ekki 
gleymt frúnni fögru í vagninum; hann ímyndaði sér, að 
víst hlyti hún að vera fjarskalega töfrandi; voru það 
viðbrigði, slík sjón í þessu fábreytta vetrarlífi í herbúð- 
unum! Því meir sem Gústaf hugsaði um þetta, því for- 
vitnari varð hann að fá að sjá þá konu, sem gjörvöll 
Evrópa hafði þá í samfleytt tíu ár verið að dásama sem 
furðuverk fegurðar og snilli. 
Hann hélzt ekki við í tjaldinu. Klukkan sló átta um 
kvöldið; himininn alstirndur gnæfði yfir fannhvítu hjarn- 
inu umhverfis herbúðirnar, sem stóðu í röðum eins og 
skaflabringur. Vart 300 skref álengdar sást ljós í glugga 
Orðtak (Lösen, Parole) er hverjum hermanni gefið dagsdaglega, 
sem þeir einir vita; gildir líið að muna það. Þvýa.