Blástakkar. 
landskónginn, sem kvað vera svo óvenjulega handsterkur. 
En í þessu komu tíðindi frá Narva, að Rússar hefðu 
brotizt þar inn í landið og herjað á tvær hendur; hafði 
það gjörzt rétt eptir, að friðinum var slitið í Moskóvu. 
Mér þykir líklegt að þú sért ckki betur að þér en jeg 
í pólítíkinni, og látir aðra ígrunda hverjar ástæður hafi 
komið ófriðinum á stað, svo sem t. d. það, að sendi- 
menn herra zarsins hafi átt að mæta ósæmilegum við- 
tökum í Ríga hjá Dahlberg greifa, fengið slæma gíisti- 
staði, og fl. En eitt vil jeg „ó taka fram: þú manst 
vízt eptir junkaranum Kaspari Klingenstjerna, sem öllum 
var stórskuldugur; það var kært þegar oss var boðað 
stríðið, að hann skuldaði Rússum peninga og vildi 
ekki borga. Kóngurinn svaraði fáu til, þegar fréttirnar 
komu, en við Ankarstjerna aðmírál sagði hann: >Stýr 
ekki til Ríga, heldur til Reval.< Vér lögðum síðan frá 
landi í. október, og var kóngurinn með lífvörðum sín- 
um á skipinu Vestmannalandi; þar veittist mér sú náð 
að fá að vera líka. Ferðin var erfið, ógurlegt ofviðri 
og stórsjór, svo kóngurinn varð yfirkominn af sjósótt, 
og beit hann þó saman tönnunum; var hleypt með hann 
á jagtinni Soffíu inn í Pernau, og fleiri skipin héldu þar 
inn. En hin þverbeittu fyrst fyrir utan Helsingjafors, 
en náðu svo með nauðung Revals höfn. Þar fréttum vér, 
að Rússinn sæti um Narva með óvígum her, en að Henning 
Horn verði staðinn með miklum drengskap og harðfengi. 
Nú fór að líða fram á haustið, en Karl konungur lét sín 
ekki heldur lengi bíða. Var nú samandregið allt það lið, 
sem til var, til Vesenberg og þangað voru og hersveit- 
irnar finnsku frá Ábæ og Helsingjafors yfir fluttar. Kon- 
ungur kannaði herinn þann 6. nóv. og taldist hann allur, 
riddaralið, fótgöngulið og stórskotalið, alls 13000 manna: 
fengum vér þann dag betri kost. 
En nú voru eptirskildar 5000 manns af yngra liðinu 
til að verja Eystland, og því vorum vér ekki fleiri en 
" þúsundir, og kannske svo sem 300 að auki, sem héldum 
. móti Moskóvítanum. Voru því margir, sem sögðu við 
kónginn: >Verið þér ekki svo vitlaus, — hvort þeir 
brúkuðu svo gróft orð, veit jeg ekki, en svo hugsuðu 
þeir, — og monsjör Guiskard var einkanlega áleitinn, að 
tala kóngi hughvarf. En kóngurinn stóð fast við sinn