Ljónið vaknar til veiða. 
framgöngu; en ekki kom til þeirra í þetta sinn meðal 
annara blástakka konungs vors. 
Vart mundir þú nú, systir mín, þekkja kónginn fyrir 
sama mann, síðan þessir leiðangrar byrjuðu. Hans hátign 
hefur öldungis lagt niður síða parukið, og strýkur hárið 
upp, og gjörir það hann miklu skjótari til að sjá og 
taka eptir; hann ber svartan hálsklút, sem þér mundi 
víst finnast lítið til, og engin spil eða dufi leyfir hann 
í hernum. Danska kvennþjóðin hefur verið mjög forvitin 
að fá að sjá kónginn, svo að þegar einhverjir aðalsmenn 
hafa komið út í herbúðirnar, hafa þeir haft frúr sínar 
og dætur með sér, ci hans hátign hefur verið lítið 
um það. 
Hér í herbúðunum var líka rússneskur herra, útsendur 
af Pétri zar með miklum vináttumálum og fyrirheitum, 
að aldrei skyldi annað eiga sér stað en sátt og samþykki 
í eystri löndunum; varð kóngurinn því mjög fegin 
Þótti honum það illa gjört af monsjör Guiskarð, að ta, 
svo opt um og telja eptir þær 300 fallbyssur úr járni, 
sem kóngurinn sendi nýlega zarinum að gjöf til brúkunar 
móti Tyrkjanum, — allt eins og ef fallbyssum þessum 
skyldi snúa á móti kóngi sjálfum. En á Skáni sá hant 
hvernig vindurinn hafði snúið sér. 
Ííka verður systir mín að vita, að þegar vér komun 
heim í Svíaríki aptur, kannaði kóngurinn í Kristíánsstað 
lífverðina sína. Þeir eru ekki talsins utan 150 menn, 
en hver einasti þeirra er hetjumaki. Kóngurinn sjálfur 
er kapteinn þeirra eða höfuðsmaður, og hver lautenant 
er ekki óæðri að tign en ofursti, og liðsmennirnir sjálfir 
eru jafnir sveitarforingja eða höfuðsmanni, því þeir hafa 
til þess bæði snarræði og vaskleik, að enginn röskvari 
maður en þeir leggur hönd á meðalkafla. Bið fyrir mér, 
mín hjartans kæra systir, að mér líka einhverntíma auðn- 
ist að gjöra mig verðan slíkrar sæmdar, því þá væri jeg 
ánægður þótt jeg ætti líf mitt að láta á unga aldri fyrir 
konung minn og föðurland. En til þessa má jeg ekki 
hugsa, enda þótt jeg ætti mér svo að hegða, sem ætti 
slíkt að auðnast; má vel vera að jungfrú Eva yrði alveg 
búin mér að gleyma áður þvílíkt skeði. 
Svo héldum vér um haustið til Karlshafnar, því þaðan 
skyldum vér sigla til Líflands til að fara í krók við Sax-