Ljónið sefur. 
urðargýðjanna og tábrodda konungsdætra. En konungur 
skrefaði upp þessar tröppur á stígvélum með glymjandi 
spora, og stikaði svo þungt, að ætla mætti að hesti 
væri riðið. 
Í efri forsalnum tók ekkjudrottningin ímóti honum, 
klædd eins og Ceres (kornskerugyðjan); að minnsta 
kosti bar hún nægtahornið og vöndulinn úr silfruðum 
kornstöngum. Þegar þau höfðu heilsazt og skiptzt við 
nokkrum hæverskuorðum, færri þó af hans hálfu, fylgdi 
drottning honum inn í einn af sölum þeim hinum miklu, 
þar sem menn enn í dag undrast listaverkin á veggjunum, 
en það eru bardagar þeirra Karls Gústafs og Karls ell- 
efta málaðir af meistaranum Ehrenstral. 
Karl tólfti hafði erft eigi lítið af feimni föður síns við 
konur, og var, ef til vill, enn tilfinningarminni fyrir á- 
hrifum kvennlegrar fegurðar og töfra. Hann var nú seytján 
ára, og hafði verið konungur í þrjú ár, og má nærri geta, 
hve hættulegt skotmark hann hefði orðið fyrir alls konar 
veiðibrellum hinna viðsjálari kvenna, og fyrir aðdáun sak- 
leysisins eigi síður, hefðu eigi allar slíkar örfar frá upp- 
hafi mætt óvinnandi hlífum í kaldlyndi hans. Þegar hann 
kom inn í salinn, þar sem suðaði og iðaði urmull af fólki 
í skínanda skrúði, datt þar allt í dúnalogn — eins og 
vetrarbylur skylli yfir alla þá vorsins dýrð af æsku og 
unaði, sem lék sér þar í vaxkerta ljómanum. Konungur 
gekk beint og heldur feimnislega, að sumum sýndist, með 
smám og stuttum hnegingum, gegnum hina björtu þyrp- 
ing, þar til hann loksins hitti í hinum enda salsins nokkra 
lífvarðarfyrirliða; gaf hann sig og óðara á tal við þá, og 
bóttist hólþinn, að vera sloppinn frá öllum þeim forvitnis- 
augum, sem ásóttu hann. En óðara en konungur var horf- 
inn í þrönginni, komst æskan og léttúðin aptur í samt lag 
á bak við hann. Hæðnisglott og einstaka kýmnisyrði um 
leið, lék á vörum hinna ungu kvenna og kavaléra. Menn 
horfðu á hið gljáfægða salsgólf, og litu svo hverir upp á 
aðra, og reyndu að byrgja hláturinn niðri í sér, sem þó 
við það espaðist. Orsökin var auðsæ. Í hugsunarleysi 
hafði konungur komið rakleitt eins og hann stóð inn í 
danssalinn, búinn að ríða í loptinu heim frá veiðum sín- 
um hálfa þingmannaleið. Merkin sýndu verkin á klæðnaði 
hans: bað var ekki frítt fyrir að slettur sæist ekki af blóði