Blástakkar Karls konungs. 
af manneskjunni, í stað þess að láta gynna sig og gefa 
greifanum þetta töfraþing. Sannið þið orð mín: það er 
mín spá að hann Þorsteinn muni henni litlu launa gjöfina. < 
>En< — grípur Anna Soffía fjörlega fram í — >að þeim 
skuli allir hlutir heppnast, amma. Fari auður og álit ætt- 
arinnar þannig sí og æ í vöxt, frá föður til sonar, verður 
sjötti niðjinn konungur. Nú er baugurinn í þriðja eða 
fjórða lið hjá Þorsteini Bertelskjöld. Það er meinlegt, að 
geta ekki eins flett við blaði í bók örlaganna, eins og í 
öðrum bókum, til þess að geta séð leikslokin fyrirfram. < 
>Barnið mitt — svaraði gamla amma alvörugefin, — 
*svo sýnist mér, sem hringur þessi minni oss öll á og 
innræti merkilega orðin: Hvað gagnar það manninum, 
þótt hann vinni allan heiminn, ef hann líður tjón á sálu 
sinni? Hverrar gleði naut Bertelskjöld hinn elzti, og 
hvað græddi hann Jansson á allri þeirra hamingju? Tvær 
manneskjur, sem ætlaðar voru öðru betra, er hringurinn 
þegar búinn að skemma; hinni þriðju hefur hann snúið 
frá guði við æfinnar endalok. Vertu viss um, hann spillir 
fleirum. Að öðru leyti lízt mér ekki á þennan unga Þor- 
stein, og bróðir hans Gústaf Aðólf þekki jeg og lítið enn 
þá. Þegar jeg undan tek Grétu, eru þeir allir, sem mér 
hefur þótt vænt um í fyrri sögunum, nú fallnir frá. Við 
þurfum að fara að fá nýja menn, úr því við höfum byrj- 
að nýja öld og tíma.e ' 
Um leið og amma gamla mælti þetta, leit hún til her- 
læknisins, sem enn þá horfði hljóður og hugsandi á log- 
ann í glóðinni á gamla, opna eldstæðinu. Og í því er 
eldbjarmann lagði upp á hinn hávaxna raum og hans sól- 
brennda, karlmannlega yfirlit og andlitsdrætti, þótti öll- 
um sem óvenjulegt biturlyndi herti allar hans cennis- 
hrukkur. Optlega áður hafði hann eins og vaxið sjálfur 
með söguefninu, svo þessi fátæklegi og viðhafnarlausi 
maður varð eins og að stórmenni á svipinn. En nú þyngdi 
svo yfir honum, að börnunum þótti nóg um. Og þá varð 
honum að orði, eins og við sjálfan sig: =Ný öld, ný öld !< 
„- En óðara tók karl sig aptur, og sneri sér glaðlega að 
Önnu Soffíu og sagði: >Leggðu við á eldinn, góðin mín, 
jeg vil heldur horfa í logann en öskuna. Seztu svo niður. 
svo jeg sjái þig betur, barnið mitt. Það léttir mér sög- 
una að sjá jafnan framan í þitt góða og vlaðlega andlit. <